Δεν είναι ότι βαριέμαι.
Είναι ότι κουράζομαι.
Σαν μωρό που μόλις έμαθε να περπατάει κι έβαλε τον εαυτό του να τρέξει Μαραθώνιο.
Μα δεν πάει έτσι.
Γιατί ο τάδε δεν είναι η μαμά σου -ούτε κι έχει αυτόν τον ρόλο.
Δεν θα σε στηρίξει κι ούτε και θα ΄ναι δίπλα σου.
Δεν είναι η μητέρα σου, να σε χαϊδολογήσει -ίσως είναι η καταστροφή σου, αλλά όχι η μάνα σου.
Πάρε το γαμημένο το θάρρος και τη ζωή στα χέρια σου -όσο σακατεμένες κι αν είναι οι παλάμες σου.
Ξέρω, πέρασες δύσκολα, όλοι μας άλλωστε -δεν είσαι μόνος.
Κι αν είσαι?
Φτιάξε τα λόγια σου, την εμφάνισή σου, το είναι σου. Συμμάζεψε το σπίτι σου -γιατί έτσι πρέπει.
Βάλε τα άχρηστα πράγματα στα σκουπίδια ή αν δεν είσαι ακόμη έτοιμος, βάλ' τα στην άκρη, κρυμμένα, στις γωνίες κάπου, που να μην φαίνονται. Να παραμένουν κρυμμένα -και μην τα μοιράζεσαι με κανέναν μέχρι να τα αποβάλλεις από μέσα σου.
Γιατί είναι άσχημα.
Γιατί είναι σκάρτα.
Γιατί είναι καρκίνος στην ψυχή.
Κάνε την αλλαγή ακόμη κι ας μην ξέρεις τη διαδρομή που θα κληθείς ν' ακολουθήσεις.
Άλλωστε κανείς δεν είπε ότι η αλλαγή θα σε κάνει παραπάνω χαρούμενο. Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα σε κάνει λιγότερο μίζερο.
Γιατί στην τελική δεν έχει σημασία εάν θα κάνεις μία σωστή επιλογή. Εάν θα σε ευχαριστήσει, στεναχωρήσει ,ηδονίσει ή θλίψει. Διότι η εμπειρία θα έρθει έτσι κι αλλιώς, όσο κι αν προσπαθείς να μείνεις ανώριμος κι αμαθής.
Σημασία εν τέλει έχει εάν θα είναι δική σου η επιλογή.
Σημασία έχει εάν η επιλογή σου θα κάνει ένα θυελλώδες "μπαμ".
Εάν θα δώσεις τέλος σε κάτι καλό, για να βρεις κάτι καλύτερο.
Γιατί κανένα τέλος δεν κάνει "μπαμ",
χωρίς να είναι τετελεσμένο κι επώδυνο.
έχω να πω πως είμαστε μικρά πλασματάκια μπροστά στη μεγάλη ζωή, τα χέρια μας τσούζουν, και το σκοινί της έχει οινόπνευμα. γι αυτό δεν μπορούμε να την πιάσουμε. το ηθικό δίδαγμα της υπόθεσης είναι να σαι μαζόχας. μόνο έτσι.
ReplyDeleteΔεν μπορούσες να το θέσεις καλύτερα και σου αντιστοιχεί επάξια καρδούλα.
Delete