Να σκέφτομαι ότι μοιραζόμαστε ίδιους φόβους, ανησυχίες και αρρώστιες.
Βασικά, είναι περίεργο να χρησιμοποιώ ενικό, μιας κι εγώ τις βιώνω ακόμη -ενώ εσύ όχι.
Γιατί κατάφερα να προστατεύσω μόνο εμένα απ' αυτές, κι ας μην ήσουν ευθύνη μου, εγώ σε ένιωθα. Εν μέρη.
Μου είναι εύκολο να μιλάω για σένα σαν να είσαι ακόμη εδώ -όταν είμαι μονάχη μου εννοώ.
Θέλω να γράψω για σένα, να γεμίσω κενές σελίδες -ολόκληρες κι ατέλειωτες- μιλώντας για εσένα.
Να σε κρατήσω ζωντανό στη μνήμη μου όσο πιο πολύ μπορώ αντέχω.
Αλλά μου είναι δύσκολο.
Ίσως να 'ναι κάτι υπερβολικά αληθινό για να μοιραστώ σε ένα μπλογκ.
Και κάτι τιτανομέγιστα μεγάλο για να χωρέσει σε έναν απλό κυβερνοχώρο.
No comments:
Post a Comment