How can you compare the fresh,juicy, kissable lips of a woman with those of a man?

Και μια απ' αυτές τις μέρες ήτανε που έχασα τα μυαλά μου.
Κι αποτρελάθηκα.
Τόσες μέρες, είχα βρει το νόημα της ζωής.
Ούτε πολλές έγνοιες ούτε τίποτα.
Και εψές ξεπετάχτηκε μια φωτογραφία της και την είδα.
Μου γάνιασε την ψυχή.
Αχχ, πλανεύτρες όλες.
Ύπουλα πλάσματα.
Τόσες μέρες στην μοναξιά μου.
Τι όμορφα που περνούσα.
Κι έγινε αυτό.
Και βγήκα με παρέα μπας και ξεχαστώ αλλά τίποτα.
Τσααακ, μου σκίρτησε ξανά την καρδούλα με το τόξο του, αυτός ο αδαής, ο φτερωτός, ο δαίμονας.
Και με έπνιξε το παράπονο.
Κι άντε πάλι να βασανίζομαι.
Να την βγάλω απ' το μυαλουδάκι μου πρέπει.
Και τα φιλιά δεν βοηθούνε, το κάνουνε χειρότερο.
Άμα φύγει ο έρωτας, εκεί, εκεί έρχεται η καλοπέραση.
Αχχ τι ωραία ήτανε στην αρχή.
Που μετά από ξενύχτια αγαπιόμασταν στις δέκα το πρωί, με τον ήλιο πάνω απ' τα ζαλισμένα κεφάλια μας.
Και μετά ο πούστης ο δαίμονας τα χάλασε όλα.
Μη με συμμερίζεστε όμως, δε χρειάζεται.
Η έγνοια του έρωτα, όταν δεν είσαι ερωτευμένος, φαντάζει μικρή.
Αλλά δεν είναι.

Μόρα

Έχασες την ισορροπία σου και φοβήθηκες, το ξέρω.
Φύγε λοιπόν.
Πάρε ξανά το μετρό και επέστρεψε σπίτι σου.
Βάλε συρματοπλέγματα, απαγορευτικά, ύψωσε τοίχους.
Ζήσε σε ένα αύριο τσακισμένο απ' το πρέπει.
Τι άχρηστη λέξη.
Ήθελα να 'ξερα ποιος την πρωτοσκέφτηκε.
Να του κάτσω ένα χαστούκι και να του πω ότι πέρασε από τούτον εδώ τον κόσμο και δεν έζησε τίποτα.
Πρέπει για ποιόν?
Για τον κόσμο? Για τη μάνα σου ? Για τη φήμη και το παρουσιαστικό σου?
Πάντως όχι για σένα.
Εμένα μ' αρέσει το τώρα.
Δεν έχω τους στόχους που θα έχω αύριο, δεν επιδιώκω τίποτα που θα επιδιώξω αύριο και δεν περιμένω κανένα πρέπει να με υποτάξει.
Εμένα μ' αρέσει το τώρα.
Το τώρα, εδώ, μαζί σου.
Να λυγίζω, να πέφτω, να σέρνομαι στα πατώματα από έρωτα, μη μου βάζεις τον εαυτό σε καλούπια, δεν μπορώ, τι θέλεις, γιατί πας να με αλλάξεις, σαλεύει το μυαλό μου, έλα μην το σκέφτεσαι, κάτσε στο κρεβάτι μαζί μου και γέμισέ μου το ποτήρι, κάνε κι ένα τσιγάρο να χαθούμε λιγάκι η πραγματικότητα με πνίγει κι εσύ με βουλιάζεις ολοένα και παραπάνω μέσα της.
Τίποτα. Μηδέν.
Γύρνα στην αποστειρωμένη ζωή σου, κλείσε την πόρτα του κλουβιού σου με δύναμη, να κάνει κρότο, μήπως και ξυπνήσεις.

Ties

Άνοιξα τα μάτια μου με δυσκολία, αφήνοντας τις μεσημεριανές αχτίδες ηλίου να εισέλθουν στο οπτικό μου πεδίο
Δεν μπορώ να ξανακοιμηθώ.
Ο μεσημεριανός ύπνος με κουράζει παραπάνω θαρρείς.
Μα ήμουν κουρασμένη, στο πόδι όλο το πρωί.
Λίγο κοντοστάθηκα να πιω έναν καφέ στο πάρκο συντροφιά με το καινούριο μου βιβλίο.
Πόσες εμμονές μου δημιουργήθηκαν πάλι?
Τι σκοτωμούς, τι έρωτες -ω θεέ- οι έρωτες, τι ηδονικά όμορφα γραμμένο που είναι.
Εγώ, που χλεύαζα την ιδέα του έρωτα στην ολότητά της, έμελλε να συνειδητοποιήσω πόσο κλασσική υποκρίτρια υπήρξα.
Σαν να αρχιζει να συννεφιάζει.
Εαν δεν σηκωθώ τώρα θα χασω όσο ήλιο απέμεινε μέχρι το απόγευμα.
Το σκέφτομαι και ματαιώνομαι.
Άσε που θέλω να περάσω και λίγο χρόνο ξύπνια μέσα στο σπίτι, μιας και το βραδυ έχω κανονίσει να βγω -η βραδινή μελαγχολία δεν αντέχεται σε συνδυασμό με την μοναξιά, βλέπετε.
Φυσάει.
Σα να κρυώνω.
Που είσαι?

Όταν κάτι σε χαλάει το καταστρέφεις, αυτό ξέρω

Και παραδόξως, με πολύ προσπάθεια, όντως δουλεύει. Γιατί κακά τα ψέμματα. Όσο δύσκολο είναι να παραμένεις δυστυχισμένος τόσο, και ακόμη δυσκολότερο, είναι να είσαι χαρούμενος.

Καταρχάς λοιπόν άφησα στην άκρη τραυματικές αναμνήσεις -που ήταν και το πιο δύσκολο εντέλει.
Απομακρύνθηκα από άτομα που με έκαναν να νιώθω ανασφαλής και άβολα όπως επίσης εγκατέλειψα την προσπάθεια να επενδύω πολλά σε σχέσεις.
Σταμάτησα να σκέφτομαι μανιωδώς το μέλλον, με αποτέλεσμα να διώξω το αρρωστημένο άγχος που συνηθίζω να κουβαλάω και δεν με άφηνε να αντεπεξέλθω σε πολλές απ' τις υποχρεώσεις μου.
Πήρα απόφαση ότι οι ζωές μας δεν βασίζονται σε κάποιο άρρωστο σενάριο που έγραψε ένας ψυχάκιας θεός, αλλά σε ένα άρρωστο σενάριο που γράψαμε εμείς, μόνοι, ολομόναχοι -ίσως με την παρηγοριά ότι το κάναμε υποσυνείδητα. 
Άρχισα να διαχειρίζομαι σωστα (!) τα χρήματά μου και -παρά την ενόχληση που μου προκαλεί- έφτιαξα ένα εβδομαδιαίο πρόγραμμα που (όσο μπορώ) το τηρώ, και για να είμαι ειλικρινής, με βοήθησε.
Έχω καταφέρει να ηρεμώ τον εαυτό μου, έχω ελαττώσει τις εκρήξεις θυμού και η κυκλοθυμία μου σταμάτησε να είναι τόσο έντονη, έχω κόψει την υπερβολική κατανάλωση αλκοολ και -το καλύτερο- τα φαστ φουντ.

Όταν αντιλαμβάνεσαι πραγματικά ότι το κυρίως πρόβλημα δεν είναι γύρω σου αλλά μέσα στο κεφάλι σου, όλα φαντάζουν πιο εύκολα. Και αυτό το είπε ένας φαινομενικά αντιπαθέστατος κι εριστικός νεαρός που κατέληξε εντέλει να γίνει ο καλοκαιρινός μου έρωτας για τρία βράδια στη Χαλκίδα, που δεν θα αντάλλαζα για τίποτε στον κόσμο. Σε δύο μέρες γνωρίστηκα με ένα ατομο όσο δεν έχω γνωριστεί με άτομα που ξέρω χρόνια. Το μόνο που με ξενερώνει είναι ότι το πρώτο μας φιλί το δώσαμε ενώ έπαιζε ντεθροκ. Ωστόσο οι επόμενες βραδιές μας είχανε ένα ωραιότατο μπλουζ και τζαζ σάουντρακ που έκανε το καρδουλίνι μου να πεταρίζει. Έπρεπε να τον πάρω μαζί μου. Νιώθω τόσο άνετα μ' αυτόν που μπορώ άφοβα να του καταστρέψω τον εγκέφαλο με οτιδηποτε περνάει απ' το μυαλό μου. Υπομονή. Το καλοκαίρι αδημονεί να επιστρέψει.

Το μόνο που με ανησυχεί είναι ότι περνάω πολύ χρόνο μόνη μου και ίσως να μην μου βγει σε καλό. Ειδικά όταν αναπολώ στιγμές άφθονης κι ακατέργαστης τρέλας στην Κομοτηνή -Χ.Ε.Π.Α σε σένα αναφέρομαι- μιας και εδώ είναι λίγο άτονα και μελαγχολικά προς το παρόν.
Ελπίζω η καλή μου διάθεση να κρατήσει όσο περισσότερο μου επιτρέπουν οι συνθήκες.

Άλλωστε πάντα θα υπάρχει κάτι να καταστρέψεις.
Και πάντα κάτι να λείπει.