Εσύ δεν είσαι πια εδώ, κι εγώ ποτέ δεν θα 'μαι εκεί

Και θα ακουστεί πολύ κλισέ, 
αλλά μου λείπεις.

Ίσως  κάποιες καταστάσεις να είναι καταδικασμένες να έχουν μόνο άσχημο τέλος, γι αυτό καλύτερα που τα λέω εδώ και όχι σε σένα τον ίδιο.
Ίσως αν δεν ήσουν τόσο χωμένος στις κόκες.
Ίσως αν δεν ήσουν τόσο εγωκεντρικός.
Ίσως αν η μισογυνία σου δεν ήταν τόσο έντονη.
Ίσως.

Μου λείπουν λοιπόν οι στιγμές που ξεμέναμε μόνοι (σ)το Π. τα ξημερώματα και τριγυρνούσαμε μεθυσμένοι ψάχνοντας κάπου να πάμε -παρόλο που δεν καταλήγαμε ποτέ, πουθενά.
Αλλά μου λείπουν κυρίως οι στιγμές, μετά το μεθύσι, μετά το απόβραδο, στις 6 το πρωί, που ο ήλιος ήταν έτοιμος να ανατείλει και τα γαληνεμένα απ' την κούραση μάτια σου, γίνονταν όμορφα και αληθινά. Όπως και τα λόγια σου. Μόνο τότε μου μιλούσες σωστά. Μιλούσες σα να κάνεις έρωτα. Όχι σα να γαμάς. Σα να κάνεις έρωτα.

Και καταλήγω να σκέφτομαι αυτά τα ατέλειωτα "γιατί".
Γιατί να είναι τόσο σκατένιος και εξευτελιστικός ο έρωτας.
Γιατί τον αντιλαμβανόμαστε όταν είναι πια αργά.
Γιατί να νιώθεις γυμνός και ευάλωτος και μονο στη σκέψη να τον εξωτερικεύσεις.
Γιατί καταλήξαμε έτσι.
Γιατί έμεινα ολομόναχη να σκέφτομαι τα "γιατί", αλλά ξύπνα λίγο Κάσσυ, δεν υπάρχουν γιατί.

Υπάρχουν μόνο "επειδή".

Επειδή εσύ είσαι μαλακογαμιάς κι εγώ νυμφομανής.

The more I feel you, the more I hate me

Και μου λείπει η καθημερινότητά μου.
Η γκρίνια του πρωινού ξυπνήματος για να πάω σχολείο, το έτοιμο μεσημεριανό φαγητό, τα φροντιστήρια -ακόμα και οι φωνές της μάνας μου.
Δεν ειναι ότι είμαι μαζόχα και μου αρέσουν. Είναι ότι είμαι απροσάρμοστη και τα έχω συνηθίσει.
Και τουλάχιστον τότε, όσο σκατένια και να ένιωθα, ήμουν δημιουργική και δραστήρια.
Και δες με τώρα.
Γαμώτο, δεν είμαι καταθλιπτική. Δεν έχω τάσεις αυτοκτονίας, ούτε εξυμνώ τον θάνατο. Απλά, συναισθηματικά, έχω πιάσει πάτο και κοιτάζω γύρω-γύρω σαν μαλάκας.
Και δεν κλαίγομαι που νιώθω μοναξιά, νοσταλγία, μελαγχολία. Δεν θέλω ούτε τρυφερότητα, ούτε προσοχή. Χρειάζομαι άτομα γύρω μου να τους ρουφάω την ενέργεια. Αυτό.
Προς το παρόν, ξεσπάω σε μαγειρική, γράψιμο, κλάμα και άλλα τέτοια ανούσια πράγματα που μπορεί να κάνει κάποιος στις 7 το πρωί, αφού έχει φρικάρει απ' τις τόσες γαμημένες σκέψεις που στροβιλίζονται σαν σίφουνας στο μυαλό του απ' τα ξημερώματα ακόμα. Νιώθω να χάνω τον τσαμπουκά μου. Να παλιμπαιδίζω. Να πηγαίνω αντίθετα στα θέλω μου -κάτι που το κάνω μόνο σε μία περίπτωση. Και αναφέρομαι στον έρωτα, αλλά δεν θα επεκταθώ, θα το αφήσω να αιωρείται στον τίτλο μόνο, γιατί τρέμω μέχρι και στην ιδέα ότι θα ξεπροβαλει απ το πισω μέρος του μυαλού μου, που με πολύ προσπάθεια και αλκοόλ, κατάφερα να τον θάψω.

Και θα κρυφτώ απ' αυτόν κόσμο,

Πίσω από ένα σπασμένο κάδρο

Να τον κοιτάζω,

Όπως πραγματικά είναι

Και δεν ξέρω για σας, αλλά εμένα, ένα άτομο απ' την άλλη άκρη του κόσμου με έκανε να χαμογελάσω και μου έφτιαξε τη μέρα.

Γιατί να μην γίνεται αυτό συχνότερα? Θα ζούσαμε σε έναν καλύτερο κόσμο.
Τέλος πάντων.
Ζηλεια.

My great loneliness, is my life

Τα πάντα με ενδιαφέρουν, τίποτα δεν με κρατάει.


Και δεν πρόκειται να γίνω άλλη μια απ' αυτές τις γκόμενες που όλος τους ο κόσμος σταματάει να γυρνάει εξαιτίας ενός τυπά.


Και απ' το να το περάσω αυτό, προτιμώ χίλιες φορές τη μαλακία.
Θα έχω και παρέα.
Όλοι μαλακιζόμαστε στην ίδια γλώσσα.
Αυτήν της μοναξιάς.

Οι καθρέφτες γερνούν πιο γρήγορα -εκτός απ' τον δικό μου

Τα ίδια. Ακόμα τα ίδια.
Βαρέθηκα να ξενυχτάω τα βράδια και να γουστάρω γιατί είμαι και πάλι μόνη. Βρίζω δαίμονες και ανθρώπους και εσένα γιατί έχει τελειώσει το ρημαδιασμένο το κρασί πάνω που άρχισε να με ζαλίζει.
Βαρέθηκα να πληρώνω για ένα σπίτι χωρίς παράθυρα και να αγχώνομαι για ένα Πανεπιστήμιο χωρίς καθηγητές.
Βαρέθηκα να κλαίω μόνο και μόνο γιατί έχω καιρό να λυπηθώ και γιατί κανένας άλλος δεν είναι διατεθημένος να μαζέψει μια χούφτα δάκρια απ' την ψυχή μου.
Βαρέθηκα να αγαπώ τα κόμπλεξ και τις ανασφάλειές μου και να τα κουβάλω στην πλάτη μου σε κάθε βήμα μου.
Βαρέθηκα να μ' ερωτευεσαι γιατί σου μιλάω για τη ζωή και το θάνατο και τα παραμύθια που σου αραδιάζω, ενώ εγώ την επόμενη μέρα δυσκολεύομαι να θυμηθώ τ' όνομά σου. Δεν είναι ότι δεν τα εννοούσα. Ήταν η στιγμή που απλά πέρασε και άφησε ένα απλό θρόισμα στο διάβα της.

Έχω σπάσει την ευαισθησία μου σε κομμάτια, αλλά τουλάχιστον ο εγωισμός μου, δεν θα σπάσει ποτέ. Έτσι βολεύομαι. Έχω μάθει να χλευάζω αυτούς που βουλιάζουν στην σκέψη και αφήνουν την πράξη. Αυτούς που αντιστέκονται. Αυτούς που εύκολα πιστεύσουν -εσένα.
- Δεν με χρεισιμοποιείς. Δεν με εκμεταλλεύεσαι. Μα πονάω.
- Μ' αρέσει να σε πονάω. Πολύ. Ίσως γιατί πονώ κι εγώ καταβάθος. Όπου κι αν πηγαίνω να ντύνομαι ανάμνηση για να σ' εκδικηθώ. Να σε πνίγω στο ποτήρι, να βλέπεις στο σώμα σου τα σημάδια απ' το κραγιόν μου. Και ειναι τόσο εύκολο. Οι αγάπες σου, οι μέρες σου, , τα θέλω σου, μου ανοίκουν όλα. Γιατί με λάτρεψες. Γιατί μ' αγκάλιασες. Γιατί με νοιάστηκες. Γιατί με έκλεισες στο κελί της ψυχής σου, φώναξα, έβρισα, κλότσισα, σου ξέσκισα την ψυχή και βγήκα. Άλλωστε, τα ανώδηνα, δεν έχουν καμία γλύκα. Έτσι?

Η αγάπη είναι ένας σκύλος απ' την Κόλαση

Δεν θέλω τρυφερότητα.
Θέλω να με βλέπεις σάρκα, θέλω να με βλέπεις κρέας.
Θέλω να με χτυπάς, να με σκίζεις, να με ματώνεις, να με γλείφεις με τα δόντια.
Δεν θέλω ασφάλεια.
Θέλω να με κοροιδεύεις, να με βρίζεις, να με βιάζεις.
Θέλω να με δένεις, να με φτύνεις, να με γονατίζεις.
Δεν θέλω αγάπη.
Θέλω να χτυπιέσαι με μανία επάνω μου, να μ' ακούς να βαριανασαίνω, να με βλάπτεις με πόνο κι ευχαρίστηση.
Θέλω να είσαι δίπλα μου μόνο όταν σκληραίνει το πέος σου,
μια φορά,
να μου δωθεί η ευκαιρία να το γδάρω απ' τη ρίζα.

Όλα άρχισαν να χάνουν το νόημά τους, όλα άρχισαν να χάνουν τη σειρά τους

Και κυρίως τους ρυθμούς τους. 
Και όσο σκέφτομαι ότι θα έπρεπε να είμαι στη Μυτιλήνη, να κάνω εργασία και να διαβάζω για εξεταστική, με κατακλύζει οδύνη.
Δεν τις μπορώ αυτές τις μέρες, δεν τις αντέχω καθόλου. 
Αυτές τις μέρες γεμάτες ανία, που δεν ξέρεις τι θέλεις γενικότερα -απ' το τι να κάνεις με τη ζωή σου μέχρι το αν θα πιεις ντεκαφεινέ η όχι, γιατί έτσι, για να έχεις κάτι ακόμα να σε τρώει.
Με ενοχλεί οικτρά που έφυγαν όλοι, ολοι, ΟΛΟΙ. 
Ακόμα και εσείς, οι πιο σιχαμένοι, που σας πλησίαζα μόνο για τράκες, μου λείπετε. 
Θέλω την παρουσία σας, τηνθέλωτηνθέλωτηνθέλω.
Γιατί όταν φεύγετε, μου αφήνετε αυτήν την πικρή αίσθηση ότι πρέπει να ακολουθήσω κι εγώ -ότι έφτασε ο καιρός να γυρίσω στις γαμιόλες τις υποχρεώσεις μου πουναπάνεναπεθάνουν. 
Κάτι σαν αυτήν την αίσθηση που είχαμε όταν ήμασταν παιδιά ,τελείωνε το καλοκαίρι και οι διαφημήσεις ήταν τίγκα στα σχολικά είδη.

Αχ. 
Δε μπορώ. 
Έχω βαρεθεί να κλαίγομαι,να βαριέμαι και να σπάζομαι σήμερα.
Και είναι και ο άλλος που έχει κάνει τη μαστούρα φιλοσοφία και τον ζηλεύω λίγο.
Μωρέ λες?