Love is pain and we'll do it again

Ρούχα και πράγματα πεταμένα παντού.

Το πάτωμα γεμάτο αποτσίγαρα και γυαλιά σπασμένα.

Η μουσική, δυνατή, να παίζει τα ίδια κομμάτια ξανά και ξανά απ’ το βράδυ, μακάβριες τρίλιες, που θυμίζουν παρελθόν.

Και μετά εγώ, εγώ με τα ίδια ρούχα από χτες.

Με μάτια μπλαβιασμένα απ’ την αϋπνία και το ξεχασμένο μακιγιάζ.

Βρώμικη.

Βρώμικη, από ένα μείγμα κρασιού και βότκας, ανθρώπινων υγρών, στάχτες και σκέψεις.

Σκέψεις άσχημες, χαοτικές.

   Δεν ξέρω τι πάει στραβά αυτή τη φορά. Δεν είναι όπως πριν, όχι, δεν είναι.

   Στο παρελθόν ήξερα ποιους δαίμονες προσπαθούσα να πολεμήσω.

  Αλλά τώρα, όταν ανοίγω τα μάτια μου, δεν υπάρχει τίποτα, καμία απειλή. Αλλά συνεχίζω να μένω τρομοκρατημένη. Δεν ξέρω τι παλεύω να διώξω μακριά.
   
   Και είμαι εκεί. Σε ένα ξένο κρεβάτι. Χωρίς να ξέρω που να ψάξω –χωρίς να ξέρω καν τι ψάχνω. Ίσως ψάχνω αυτό το κάτι που να με γεμίζει. Αυτόν τον έναν, που αναλογεί στον καθένα μας, αλλά κανένας δεν τον βρίσκει.

Και όλοι ψάχνουν. Και συνεχίζουν να ψάχνουν.

Μήπως είναι αυτός;

Και στροβιλίζονται σε κρεβάτια –να, όπως εμείς οι δύο– και σε πατώματα και σε γρασίδια και παντού.

Και αν τον βρεις; Θα κρατηθείς σ’ αυτό; Θα αντέξεις τα συναισθήματα; Ή θα γυρίσεις πίσω;

Το ξέρω, πίσω θα γυρίσεις.

Πίσω στο ψάξιμο, γιατί όταν βρίσκεις αυτό που θες, νιώθεις κενός, γιατί δεν έχεις τίποτα να ψάξεις, τίποτα να κυνηγήσεις.

Ή όχι;

Θυμάμαι όταν είχα βρει εσένα. Εσένα, που έφυγες –που σ’ άφησα να φύγεις. Νομίζω ήσουν αυτό που έψαχνα. Και όταν σε βρήκα, απλά άρχισα να σε διώχνω με-όποιο-γαμημένο-τρόπο-μπορούσα. Και όταν έφυγες μακριά, μου άφησες πίσω πόνο. Ατόφιο, ανόθευτο πόνο.

«Θα σε κάνω να πονάς και θα σου μάθω να σ’ αρέσει», ψέλλιζες καθώς έκλεινες νωχελικά την πόρτα πίσω σου, μετά από κάθε καυγά, φωνές και υστερίες.

Μόνο αυτό μου έμεινε από σένα. Μόνο αυτό αποζητάω πια. Μόνο αυτό με ευχαριστεί και με γεμίζει.