ΣκατάΣταΜούτραΣας

Εξετάσεις.

Καύσωνας.

Χαριτωμένα μπιτάκια που εξυμνούν (ίου) την αγάπη.

Βόλτες στην παραλία.

Και πλησιάζει και η 21η Ιουνίου (η μέρα που και καλά μπαίνει επισήμως το καλοκαίρι, άλλο εάν απ’ τον Απρίλη η ζέστη μας έχει ξεκωλιάσει).

Έρχεται λοιπόν το καλοκαίρι και όπως κάθε καλοκαίρι, ο κυνικός, πεσιμιστικός, σιχαμένος μου εαυτός, επιστρέφει.

Όλοι, ό-λ-ο-ι, ΟΛΟΙ, με εκνευρίζετε. Μιλάτε συνεχώς για το καλοκαίρι και πόσο πολύ περιμένετε να περάσετε γαμάτα και να κάνετε ένα σωρό καινούρια πράγματα και να βρείτε τον καλοκαιρινό σας έρωτα και να πάτε εδώ, εκεί, παραπέρα. Αλλά γκες γουάτ μπίτσιΖ. ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΣΑΣ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΟΠΩΣ ΤΟ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΚΑΙ ΤΟ ΠΡΟΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΚΑΙ ΠΑΕΙ ΛΕΓΟΝΤΑΣ. Σκατά θα περάσετε. Δεν θα κάνετε ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΤΙΠΟΤΑ, γιατί θα καίγεστε όλη μέρα στις σειρές, στη σαπίλα του φέιςμπουκ και στον καρκίνο του 9γκαγκ και θα σηκώνετε μόνο το κωλί σας απ’ τον υπολογιστή κάθε βράδυ για να βγείτε να ξενυχτήσετε (που ακόμα κι αυτό δεν θα το φχαριστιέστε γιατί θα το κάνετε από συνήθεια και μόνο). Το πολύ-πολύ να σηκωθείτε για να πάτε και καμιά παραλία, να δείτε κώλους που ποτέ δεν θα πιάσετε, κοιλιακούς που ποτέ δεν θα απολαύσετε , να βγάλετε φωτογραφίες με μαγιό για να ανεβάσετε στο φέιςμπουκ όπως-κάθε-γαμημένο-καλοκαίρι (μόνο που φέτος θα είστε 5-6 κιλά παραπάνω. μουχαχα) και θα σας μείνει μόνο το ξεραμένο απ’ το αλάτι και κατακόκκινο απ’ τον ήλιο δέρμα σας (το οποίο θα έχει βγάλει ΚΑΙ φλύκταινες), να σας θυμίζει πόσο μίζεροι είστε.  Και μετά θα έρθει ο Σεπτέμβρης που θα αναλογίζεστε τι κάνατε όλο το καλοκαίρι λέγοντας “πόσο γρήγορα πέρασαν οι μέρες, νιώθω λες και δεν εκανα τίποτα” ως συνήθως, χωρίς να αντιλαμβάνεστε ότι κάθε-γαμημένο-χρόνο παραπονιέστε για το ίδιο πράγμα και δεν κάνετε τίποτα γι αυτό.

Και εγώ με τη σειρά μου, τα καλοκαιρινά πρωινά θα κλείνομαι στο σπίτι με το σκύλο και τη γάτα μου, να ακούμε mary and the boy, σαν καλή έκφυλη οικογένεια που είμαστε, ενώ τα βράδια θα τα περνάω πεταμένη στη γνωστή τρύπα, κάνοντας τι ίδιες μαλακίες, πατώντας τα ίδια κλάματα και τις ίδιες υστερίες, γυρνώντας σπίτι ξημερώματα, παραπατώντας (γιατί λεφτά για ταρίφες ΔΕΝ), μες τη ζάλη που προσφέρει το αλκοόλ.

Με λίγα λόγια και εγώ τα ίδια θα κάνω όπως-κάθε-γαμημένο-καλοκαίρι, μόνο που εγώ μισώ το καλοκαίρι και αντιλαμβάνομαι ότι κάνω τα ίδια και τα ίδια και δεν ενθουσιάζομαι σαν παιδί τα χριστούγεννα για να με πιάνει κατάθλιψη στο τέλος. Τώρα θα μου πείτε “αυτό είναι καλό?”. Κι εγώ θα σας πω “όχι”. Οπότε σκατάκαισταδικάμουμούτρα.

Και κάπου κατά κει καταλαβαίνω ότι μισώ τον κόσμο σας τόσο πολύ. Ίσως γιατί νιώθω πως ο κόσμος σας μισεί εμένα. Αλλά δεν καταλαβαίνω το γιατί.

P.S Μου ήρθε περίοδος.