Before my innocence was lost

Είναι τόσο παράξενο.

Σχεδόν αυθόρμητα προσπαθώ να αγγίξω τα πρόσωπά σας, μέσα απ’ την οθόνη του υπολογιστή.

Μου φαίνονται ψεύτικα. Σχεδόν όχι οικεία.

Έχουν περάσει 2-3 χρόνια, κι όμως, μου φαίνεται σχεδόν αιώνας.

Έχω τόσο καιρό να σας δω, που ώρες-ώρες νιώθω πως ξεχνάω τη μορφή σας.

Ώρες-ώρες νιώθω λες και δεν υπήρξατε ποτέ.

Αλλά υπήρξατε.

Τραγουδούσαμε μαζί МакSим. Κάναμε κατσάκι τις πρώτες ώρες και πηγαίναμε στο φλο καφέ, είτε για να διαβάσουμε είτε για να παίξουμε taboo. Πειράζαμε την Τούφα για το ίδιο γούστο με την Αγγελίδου.  Καπνίζαμε κρυφά στις τουαλέτες. Ανεβοκατεβαίναμε την κυλιόμενη σκάλα και κόβαμε βόλτες στο εμπορικό, χωρίς να διαθέτουμε ούτε μισό ευρώ. Κολλούσαμε στον τοίχο, στις τουαλέτες του φλο, για να αγκαλιάσουμε τον ανώνυμο γκόμενο. Μοιραζόμασταν μία κολόνια, που οι μισές δεν την έβαλαν καν. Μαζευόμασταν τσούρμο σε σπίτι για να μαγειρέψουμε, να χορέψουμε, να κυνηγιόμαστε και στο τέλος να καθαρίζουμε κιόλας (ή μόνο η Θέο καθάριζε?).  Καπνίζαμε το μες-το-άγχος-τσιγάρο λίγο πριν μπούμε για να γράψουμε ενδοσχολικές. Παίζαμε survivor μέχρι να φτάσουμε στον καταράχτη. Το ατέλειωτο περπάτημα στο Mall της Αθήνας και τα βρώμικα τσιγάρα. Οι βόλτες με αυτοκίνητο και δύο εραστές, στην Κομοτηνή.  Το σοκολατένιο λαγουδάκι απ’ τη Γερμανία. Η πρώτη μου γνωριμία με τον ξάδερφο. Οι τούμπες με τα ρόλλερς πίσω απ’ το Μουσικό και τα μαθήματα για να ρολλάρεις ανάποδα στον πάνω όροφο του Κοσμόπολις. Και άλλα, πάρα, μα πάρα πολλά που είτε δεν μπορώ να θυμηθώ, είτε δεν μπορώ να πω.

Και μετά είναι οι καυγάδες. Οι καυγάδες, οι φωνές, τα κλάματα, τα αίματα, τα ατυχήματα, οι πισώπλατες μαχαιριές, που όμως για κάποιον περίεργο λόγο, δεν με νοιάζουν καθόλου πια. Λες και δεν είχαν γίνει ποτέ, λες και δεν με ενόχλησαν ποτέ. Ίσως γιατί έμαθα να κρατάω μόνο τα καλά. Είναι παρελθόν τώρα πια. Εσείς είστε παρελθόν τώρα πια. Ένα παρελθόν όμορφο.

Και μου λείπετε. Μου λείπετε πολύ. Και θέλω να σας ξαναδώ.