Libertines

Είχα συναντηθεί με έναν γνωστό μου τις προάλλες. Είχα να τον δω πολύ καιρό και κανονήσαμε επι τόπου να πιούμε μια μπύρα να τα πούμε. Η συζήτηση κυλούσε ομαλά, μέχρι που τον ρώτησα πώς τα πάει με την κοπέλα του. Το πρόσωπό του σκυθρώπιασε κι έπειτα από λίγο μου εξήγησε ότι εκείνη περνούσε πολύ χρόνο με κάποιον άλλον και γενικά κάνανε πολύ παρέα. Όταν τον ρώτησα για ποιό λόγο δεν της είπε ότι τον ενοχλεί μου είπε ότι προς το παρόν δεν έχει κάνει κάτι "κακό" που να χαλάσει τη σχέση. Το μόνο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό είναι "μα.. δεν ζηλεύει?".

Και τότε είναι που μου ήρθε η συνειδητοποίηση. Ναι, κάποιοι άνθρωποι όντως δεν ζηλεύουν.
Νιώθουν μια ενόχληση, μια μικρή θλίψη, αλλά δεν ζηλεύουν. Δεν είναι ότι δεν ενδιαφέρονται για το άτομο ή κάτι.
Δεν ζηλεύουν, γιατί πολύ απλά σκέφτονται "Κι εγώ στη θέση της, εκείνον θα διάλεγα". Και το σκέφτονται για κάθε άλλο άτομο, πέρα απ' τον εαυτό τους.
Και θα σας πω ένα μυστικό.
Αυτοί είναι οι ίδιοι άνθρωποι που κατηγορηματικά δηλώνουν ότι δεν κάνουν (για) σχέση. Ή ότι έχουν προσπαθήσει, αλλά "αυτά δεν είναι για μένα, δεν τα καταφέρνω σ' αυτά".
Δεν υπάρχει κάτι να ζηλέψεις, να θαυμάσεις ή να παινέψεις σε ένα τέτοιο άτομο.
Δεν είναι πιο ανεξάρτητοι, ούτε και τα έχουν "καλά με τον εαυτό τους", όπως δηλώνουν.
Ένα ανεξάρτητο άτομο, ένας ισσοροπημένος άνθρωπος που τα έχει καλά με τον εαυτό του, έχει την ικανότητα να συνοδοιπορευτέι με έναν άλλον και να μοιραστεί το εγώ του και τις εμπειρίες του.
Οι μπερδεμένοι, οι ανασφαλείς και οι κομπλεξικοί είναι ανίκανοι να το κάνουν.
Και όσο και να ρομαντικοποιούν και να επευφημούν την αιώνια single φάση τους, δεν αλλάζει η ουσία που κρύβεται πίσω από μια τέτοια, καθαρά αμυντική, συμπεριφορά. Και συνήθως το ξέρουν και αυτοί οι ίδιοι. Εθελοτυφλούν εκούσια και δεν το παραδέχονται ούτε στους εαυτούς τους.

- Το ξέρεις ότι αυτό είναι πρόβλημα και πρέπει να το αλλάξεις, έτσι?
- Έτσι είμαι απλά.
- Έστω.
- Νόμιζα πίστευες ότι οι άνθρωποι δεν αλλάζουν.
- Ίσως και να αλλάζουν. Όταν ξαναγεννιούνται.
- Πώς ξαναγεννιούνται?
- Ξαναγεννιούνται όταν φεύγουν απ' τη φάση του "η ζωή είναι μπροστά μας" και αντιλαμβάνονται ότι η ζωή που ζουν θα είναι η μοναδική που θα ζήσουν ποτέ. Κι αυτή περνάει γρήγορα. Απίστευτα γρήγορα.
- Εσύ ξαναγεννήθηκες?
- Ίσως όχι.
- Ίσως ναι.

Sleeping with ghosts

Φαινομενικά έχω ξεπεράσει τα πάντα.
Τις χημείες, τις ουσίες, όλα.
Αυτό που δεν έχω καταφέρει να ξεπεράσω είναι να αποδεχτώ, να ενστερνιστώ, να καταλάβω ότι μεγαλώνω.
Βρίσκομαι σε έναν συνεχή φαύλο κύκλο. Προσπαθώ να μεγαλώσω, ενώ δεν θέλω, καταλήγοντας μόνο στο να γερνάω.
Είμαι παραοϊκή? Δεν συμβαίνει σε κανέναν άλλον?
Γιατί όλοι παρουσιάζουν την ηλικία των 20 σαν κάτι ξεχωριστό και υπέροχο?
Είναι ακριβώς η ηληκία που σταματάς να αναπτύσεσαι και ξεκινάς να φθίνεις Να γερνάς. Να σπας.
Είναι η ηλικία που συνειδητοποιείς ότι παρακμάζεις. Οτι οι αντοχές σου δεν είναι ίδιες με πριν. Οτι σε 2-3 χρόνια οι ρυτίδες έκφρασης θα γινουν μόνιμες.
Δεν είναι μόνο ο σωματικός τομέας, είναι και ο συναισθηματικός -γιατί ποιος δεν νιώθει παιδί ακόμα?
Είναι μια ριζική  αλλαγή που καλώς ή κακώς γίνεται σχετικά απότομα.
Και καλώς ή κακώς καλούμαστε να το αντιμετοπίσουμε.
Και είναι ακόμα πιο δύσκολο όταν αντιλαμβάνονται την αλλαγή πρώτα οι άλλοι και μετέπειτα εσύ.
Είμαστε άνθρωποι,το λογικό είναι οι συνήθειες και οι συμπεριφορές μας να ξεκινάνε να ποικίλουν -αν όχι να αλλάζουν εντελώς.
Κι ακριβώς όταν αντιλαμβάνονται πρώτοι από σένα την αλλαγή, έχουν άραγε σκεφτεί ποτέ ότι τα λόγια τους, για το είναι σου, ίσως και να πληγώνουν?
Τι θα πει "δεν είσαι όπως σε γνώρισα" ?
Τι θα πει "σε προτιμούσα αλλιώς" ?
Δεν άλλαξα.
Η οπτική γωνία άλλαξε, κι έκανε μια συπεριφορά διαφορετική, αλλά τον χαρακτήρα τον άφησε ανέπαφο.
Το ωριμάζω δεν συνεπάγεται το αλλάζω.
Οι άνθρωποι δεν αλλάζουν.
Βλέπουν διαφορετικές οπτικές γωνίες αλλά ο χαρακτρήρας, αυτός που έχει αποδειχθεί ότι μπορεί και να είναι κληρονομικός εν μέρη, δεν αλλάζει.
Μπορεί να αλλάξει η συμπεριφορά με λίγα λόγια ενός ατόμου, αλλά όχι οι προθέσεις και το ποιόν.
Και όποιος γυρίσει να σου πει ότι άλλαξες, ας τον να πάει στο διάολο.
Ας τον, γιατί ποτέ δεν ήξερε ποιος είσαι. 
Διότι εσύ -ναι, εσύ- αν γνώριζες ότι έμεινα η ίδια και ότι απλά άλλαξα κάποια σχέδια και κάποια ιδανικά, θα με κατανοούσες.
Κι αν δεν με κατανοούσες, θα προσπαθούσες τουλάχιστον να δείξεις μια συγκατάβαση.
Άσε με καλύτερα -παράταμε. 
Όπως έκανες δυο χρόνια πριν.
Άσε με καλύτερα, 
άμα δεν ξέρεις ποια στα αλήθεια είμαι. 

Βεβαίως

Κι αν είναι να τα κατακρίνουμε όλα, ας ζητήσουμε τουλάχιστον έλεος στο πάθος.
Σ' αυτόν τον στιγμιαίο έρωτα.
Σ' αυτό το συναίσθημα που, όπως και όλα τα όμοιά του, τα έχουμε συνδέσει με την ηδονή, και η ηδονή είναι αμαρτία. Είναι πόνος που μετέρχεται -συνάμα με τις συνέπειες.
Οπότε πώς να μην σε κατηγορήσουν?
Πώς να μην σε κατακρίνουν όλοι?
Για τα συναίσθηματα που καταδικάζουν, νιώθουν και ποθούν όλοι τους?
Για μια πράξη που όλοι -μα όλοι- ακόμη αμφιταλαντεύονται για το αν είναι μια πράξη ψυχικά συνειδητή ή για το αν είναι μια ψυχαναγκαστική ανάγκη του κορμιού.
Πώς να βάλεις το νου σου να διαλογιστεί εκείνη τη στιγμή?
Ο πόθος είναι έρωτας. Έρωτας στιγμιαίος.
Πώς να μην ρισκάρεις το παν για τη δόξα του έρωτα? Και μια, και δυο, και τρεις φορές. Διότι όπως είχα διαβάσει "Η καρδιά έχει περισσότερα δωμάτια και από ξενοδοχείο με πουτάνες".
Και το χειρότερο είδος πουτάνας, είναι αυτή που δρα με τα πρότυπα της κοινωνίας για να μην την διαπομπεύσουν.
Διοτι αυτή η γυναίκα πουλαει τον εαυτό της, όχι το κορμί της.