Όταν δεν βοηθάει το να μιλάς.
Κι όταν δεν βοηθάει το να σιωπάς.
Τότε τι κάνεις, πες μου τι, θα εκραγώ, δεν βρίσκω μια διαφυγή, σαλεύει το μυαλό μου, ένα βάλσαμο ψυχής, κάτι, οτιδήποτε, εισπνέω τρομαγμένη, καταπίνω και ξεφυσάω.
Θέλω να χωθώ στην αγκαλιά της μάνας μου και να της ψελλίσω πόσο πολύ μου κόστισε το τελευταίο αντίο που μου στέρησες.
Πόσο μου κοστίζει που έκαψα πράγματα που μου 'χες χαρίσει και πόσο μου κοστίζει που φυλάω ακόμα αυτά που δεν κατέστρεψα.
Ούτε να γράφω δεν θέλω για σένα, αλλά κάπως πρέπει να εκφραστώ, τα δάχτυλα μου τρέμουν και δεν μπορώ να ηρεμήσω. Τα μισά που γράφω τα σβήνω, σε τι γράμματα να χωρέσω τη στεναχώρια μου, ποια γραμματοσειρά να βαστάξει τον πόνο μου, σε ποια γλώσσα να γράψω για σένα και να νιώσω ανακούφιση, σε ποια?
Η μνήμη μου σταματάει σιγά σιγά να ζωγραφίζει τη μορφή σου, αλλά κάποιες λεπτομέρειες δε φθίνουν ποτέ.
Τη μυρωδιά σου... πώς να ξεχάσω τη μυρωδιά σου? Πως να ξεχάσω το άρωμα που ανέδυε το μπουφάν σου, το δέρμα σου, τα κρύα πρωινά που μου το 'δινες να με ζεστάνει?
Τα όμορφα χέρια σου που ανακάτευαν τα μαλλιά μου και το αναψοκοκκίνισμα στα μήλα του προσώπου σου κάθε φορά που κάποιος μ' ενοχλούσε?
Και είναι κι αυτή η θλίψη, που δεν θα ξεχάσω, που έκανε τα μάτια σου ακόμη πιο γαλάζια.
Να το σκίσω το μεταθανάτιο γράμμα που μ' ευχαριστεί. Ούτε να το δω δε θέλω, με πληγώνει παραπάνω.
Δε χρειάζομαι γράμματα. Την αγκαλιά σου χρειάζομαι.
Δε γαληνεύω αλλιώς.
No comments:
Post a Comment