Asking you for another chance -then drinking it all away

Και μ' αντικρίζεις

Αυτή τη θλίψη, αυτή την αγωνία,
αυτόν τον πόνο, δεν τον ακούω.
Δεν τον ακούω.

Η χαρά μου είναι ένας ήλιος που δύει.
Το μελαγχολικό μπλε με τις ξεχασμένες πορφυρές αχτίδες πλημμυρίζει την ψυχή μου.

Και μ' αντικρίζεις

Αυτή τη θλίψη, αυτή την αγωνία,
αυτόν τον πόνο, δεν τον νιώθω.
Δεν τον νιώθω.

Αυτό το χρώμα του δειλινού, το χρώμα της μοναξιάς κουβαλάω,
μα δεν είμαι μοναχικό άτομο.

Μ' ακολουθεί, με γυροφέρνει.

Προσκολλάται στα πρόσωπα που ξαπλώνουν σιμά μου, σε ξένα, κρύα κρεβάτια.

Και μ' αντικρίζεις

Αυτή τη θλίψη, αυτή την αγωνία,
αυτόν τον πόνο, δεν τον καταλαβαίνω.
Δεν τον καταλαβαίνω.

Κι ούτε προσπαθώ, γιατί έχω τον δικό μου.

Στίγματα

Τα πρωινά μου μ' αρέσει να τα περνάω τριγυρνώντας σε μια χιλιοπερπατημένη κωμόπολη.

Σε ερημικά σοκάκια και παιδικές χαρές δίχως παιδικές φωνούλες, με τη νεκρική σιγή να απλώνεται αποπνικτικά σα νέφος, προσπαθώντας να ανασκευάσω αναμνήσεις μιας παιδικής ηλικίας που δεν εκτίμησα και μιας εφηβικής ηλικίας που δεν χάρηκα.

Άνθρωποι έρχονται και φεύγουν ,με προσπερνάνε με πρόσωπα δυστυχισμένα και βλέμματα κενά, δεν με νοιάζει που πάνε -με νοιάζει ο ήχος της βιασύνης και του άγχους που αφήνει το γοργό τους βάδισμα εμπρός μου, μοιάζουν κρύοι, αναλώσιμοι, κι εξευτελιστικά αδιάφοροι, δεν χαίρονται την βόλτα,την περιπλάνηση.

Κι εγώ στέκω χαμογελώντας.

Γιατί σιγοβηματίζοντας αυτά τα οικεία χώματα, κατάλαβα ότι τα αγαπώ. Αυτά τα χώματα που τα περπάτησα ξανά και ξανά τόσα χρόνια, κατάλαβα ότι τα αγαπώ. Γιατί τα σιχάθηκα, γιατί τα μίσησα. Γιατί πέρασα κάποια απ'τα χειρότερα χρόνια της λιγοστής ζωής μου περπατώντας επάνω τους. Αλλά τα αγαπώ γιατί τα περπάτησα εγώ. Γιατί είναι κομμάτι μου, γιατί με στιγμάτισαν, γιατί με σμίλευαν αργά και βασανιστικά και μ' έκαναν αυτό που είμαι τώρα. Γιατί όταν ήρθαν τα πιο δύσκολα, τα λησμόνησα. Και προπαντός τ' αγαπώ, γιατί είμαι εδώ και τα περπατάω ακόμα.
Γιατί όσα σκατά με γέμισαν, με γέμισαν και πείσμα.
Και ελπίδα.
Αναμφίβολα έχω απείρως μεγάλη δουλειά ακόμα μέχρι να γίνω το άτομο που θέλω -να αποβάλλω τα αρνητικά στοιχεία του χαρακτήρα μου, τα πάθη και τις αμέτρητες αδυναμίες που με κρατάνε πίσω και να γεμίσω αξίες και ιδανικά που μόνο πληθώρα χαράς μπορούν να μου προσφέρουν.

Κι αυτό το χρωστάω στην ματαιοδοξία μου που πάντα με ωθούσε στο να ζητάω παραπάνω.
Μόνο που αυτή τη φορά θα λαχταράω συνεχώς το "κάτι καλύτερο" και όχι το αντίθετο. 

Trying to wake you up ,pull you from the liquid sky

Και τα λάθη συνεχίζονται και πάντα θα συνεχίζονται και πάντα κάποιος θα σταθεί απέναντι με υφάκι " είσαι για τον πούτσο" να κατακρίνει.

Με τη διαφορά ότι αυτή τη φορά δεν θα είμαι εγώ, και δεν θα στέκομαι απέναντι από έναν καθρέφτη.

Γιατί έχω σιχαθεί να κατηγορώ συνεχώς τον εαυτό μου για λάθη άλλων καριόληδων. Και εν τέλει, μια μικρή συμβουλή σε σας τους λιγοστούς αναγνώστες, το να αναλύεις και να απαριθμείς τα λάθη των άλλων και να καταλήγεις να τα φορτωνεις σε εσένα, απλά σε αφήνει πίσω, τίποτε άλλο. 
Σου σαπίζει και λίγο την ψυχή. 
Αυτό.

Και αυτή τη μοναδική φορά θα αναγνωρίσω το, πραγματικά, μοναδικό μου λάθος.
Δεν μίλησα όταν έπρεπε.
Μπορεί να είστε διαφορετικά άτομα και οι δύο, αλλά εν τέλει κουβαλάτε(ή έστω κουβαλούσατε) τις ίδιες ανασφάλειες, τους ίδιους κομπλεξισμούς και την ίδια ανάγκη για προσοχή. Και, ειλικρινά τώρα, όλοι έχουμε ψυχολογικά -αλλά δεν τα χρησιμοποιούμε για να δικαιολογήσουμε την κάθε σκάρτη πράξη μας.
Και όπως έλεγα, το μόνο λάθος που έκανα ήταν το ότι δεν εκφραζόμουν. Που στην τελική ούτε τώρα μπορώ να το κάνω, γιατί ο ένας δεν πρόκειται να μου απαντήσει εκεί που βρίσκεται και με τον άλλον στην Αθήνα, πάλι λόγω απόστασης, δεν μπορώ να τον προσεγγίσω και να του βγάλω όση σαπίλα έχω μαζεμένη, μπροστά του, κρατώντας ένα μπουκάλι στο χέρι -όπως πρέπει.

Τι να πω? Ότι θα έπρεπε να ντρέπεστε? Θα το αφήσω σε κανένα βραζιλιάνικο του STAR.
Να σας τρίψω στη μούρη το πόσο αχάριστοι υπήρξατε? Δεν έχει νόημα, έτσι κι αλλιώς, από πριν ήταν χαμένη υπόθεση, σερνόσασταν στα νοσοκομεία στα οποία σας άφηνα και έπαιρνα τηλέφωνα να δω αν ζείτε ή αν πεθάνατε. Τι εγώ, τι μήνυμα της cosmote ένα πράγμα, την ίδια αξία είχε.

Την ίδια αρρώστια και την ίδια σιχασιά είχατε μέσα σας. Και ζητούσατε βοήθεια από άτομο που δεν μπορούσε να βοηθήσει ούτε καν τον εαυτό του, αλλά σας στήριξε. Και ανταποδώσατε με τον χειρότερο τρόπο. Την ίδια μοναξιά βιώνουμε όλοι μας, στο κάτω κάτω. Μια ανακυκλώσιμη μοναξιά σε συνδυασμό με μια ακόρεστη φλόγα για κάτι το οποίο ποτέ μα ποτέ δεν πρόκειται να αποκτήσουμε -μαζί τα συζητούσαμε. Αλλά εσείς υπήρξατε τόσο άρρωστοι, που δεν αντιληφθήκατε ούτε στιγμή ότι αυτό που πραγματικά ψάχνατε, δεν ήταν να απαλύνεται έναν κάποιον -οποιονδήποτε- πόνο, ψάχνατε να επιμηκύνετε το τιτανομέγιστο εγώ σας. Και όταν σας άνοιγα με χίλια ζόρια λίγο τα μάτια με σκληρές λέξεις, βρεθήκατε να τις καρφιτσώνετε επάνω μου. Μιλήστε μου πάλι για καριολιές δικές μου, για φόβο δέσμευσης και φρίκες, όταν ξαναβρεθείτε έξω από ένα μπαρ, ξαπλωμένοι στα πόδια μου, να κλαίτε με ένα μπάφο στο χέρι, για το πόσο δύσκολο είναι να κάνετε κάτι σοβαρό. Καριόλια.

Και την επόμενη φορά που θα ακούσω συγνώμες και παρακάλια, θα πέσει χαστούκι. Έστω και διαδικτυακό. Γιατί πολύ απλά, δεν μπορώ να ταυτιστώ με κανέναν σας πλέον.

Εφόσον είστε φοβισμένοι, ευθραυστοι, μόνοι, πληγωμένοι και κλαίγεστε γι αυτό,  γιατί επιλέγετε να αποστειρώνετε τα μυαλά σας αντί να βρείτε ένα μέσο διαφυγής που όντως δουλεύει? 

Δεν παίρνω ποτέ απάντηση.
Το είχα ρωτήσει πολλές φορές αυτό.

Αν δεν ήσασταν τ' ανάσκελα, πνιγμένοι σε άσπρες νιφάδες των 50ευρώ, ίσως και να μου απαντούσατε.