Δεν έχει νόημα.
Ας είσαι καλά εκεί που είσαι. Εγώ δεν έχω το κουράγιο ούτε την όρεξη να χαραμίσω άλλο χρόνο σε σένα.
Και στην τελική δε σοκαρίστηκα.
Ήταν μια δυσάρεστη έκπληξη, αλλά αλήθεια δεν σοκαρίστηκα.
Δεν έκανες τίποτα διαφορετικό απ' αυτό που έκανες πάντα.
Πράξη τιτανομέγιστα εγωιστική και δειλή.
Ένα βήμα.
Δυο κινήσεις και είμαι κοντά σου.
Γιατί μου υποσχόσουν ότι θα ξαναπερπατούσαμε στα ίδια μέρη.
Και θα καθόμασταν στο ίδιο παγκάκι όπως παλιά να μιλάμε με τις ώρες.
Μα μου το υποσχέθηκες.
Το ορκίστηκες.
Ήξερα ότι περνούσες άσχημα όπως ήξερα ότι πέρασες και πολύ χειρότερα απ' αυτά.
Τι έγινε?
Εσύ με μείωνες και μ' έβριζες κάθε φορά που με έβλεπες να παραδίνομαι.
Εσύ με ήξερες παραπάνω απ' όλους παρόλο που έμενα σιωπηλή.
Το ήξερες ότι όταν βάζω κάτι στο μυαλό μου, αν δεν το εκπληρώσω, τρώγομαι με τα ρούχα μου, βασανίζομαι.
Κι έφυγες στερώντας μου την ευκαιρία να σ' αποχαιρετήσω, να σου πω πώς πραγματικά ένιωθα τότε -πως πραγματικά νιώθω τώρα.
Με γέμισες κενά που δεν μπορώ να γεμίσω - Με γέμισες τύψεις γιατί ήξερα.
Μια γαμημένη απόφαση είναι, και βρίσκομαι πλάι σου.
Πλάι σου, να σου λέω πως είσαι νεκρός, αλλά δεν ξέρεις πως είναι να πεθαίνεις.
No comments:
Post a Comment