Καμιά φορά αναρωτιέσαι για πιο γαμήδι λόγο βασίζεσαι αποκλειστικά και μόνο στον εαυτό σου. Βέβαια ποτέ δεν παίρνεις απάντηση, γιατί πολύ απλά δεν υπάρχει κανείς άλλος στο δωμάτιο -ή στη ζωή σου γενικότερα- για να σου λύσει την απορία.
Αλλά καμιά φορά το βλέπω να σπάει.
Το ξέρω ότι σπάει -το νιώθω ότι σπάει.
Ραγίζει κομμάτι-κομμάτι.
Αλλά δε με νοιάζει γιατί όλα θα είναι εντάξει και όλα γίνονται για καλό.
Και βασικά γιατί εγώ δεν θα 'μαι εκεί για να το βλέπω να καταστρέφεται.
Εγώ θα έχω την βαλίτσα μου συνάμα, κάτω απ' το κρεβάτι, έτοιμη να φύγω. Είναι εν μέρη εμμονικό, αλλά εν τέλει ίσως να είναι και η μοναδική λύση σε αυτήν την ανίατη ανακύκλωση προβλημάτων.
Εμείς οι δειλοί περνάμε πιο γαμάτα απ' όλους.
Το φευγιό μηδενίζει το χρόνο και αποτυπώνει τα αρνητικά συναισθήματα μέσα σε κάποια μαύρη, πεταμένη τρύπα στο άπειρο, να μη σ' ενοχλούν.
Εμείς οι δειλοί δε θα μεγαλώσουμε ποτέ και δεν θα γεράσουμε ποτέ.
Χανόμαστε στην υλιστική ευχαρίστηση, την απομόνωση και την αποβλάκωση. Το ρομαντικοποιούμε κιόλας για να φαντάζει κάτι καλό.
Δεν θα σαπίσουμε σε μια ψευτοκωμόπολη που κάθε φορά που επιστρέφεις σε φτύνει στα μούτρα και σε γυρνάει δέκα χρόνια πίσω, να μουτζώνεις το παλιό σου εγώ.
Αλλά...
αλλά.
Εμείς οι δειλοί, πάντα θα χρειαζόμαστε κι ένα μπουκάλι τσίπουρο.
No comments:
Post a Comment