We were never in love, but, oh God, we could have been

Γιατί μεγάλωσες και γιατί κανένας δεν σου είπε πώς θα είναι

Και γιατί δεν είσαι πια 17 χρονών.
Δεν είσαι μικρός - Κανείς δε θα σε προστατέψει.
Γιατί η μάνα σου δεν θα σε βάλει στη ντουζιέρα με τα ρούχα για να συνέλθεις.
Γιατί δεν θα σου πει κανείς ότι όλα θα πάνε καλά/.
Γιατί όταν δεν είναι το ένα και δεν είναι το άλλο,
Σου φταίει ο ίδιος σου ο εαυτός.

You broke my heart. You killed me.

Δεν έχει νόημα.
Ας είσαι καλά εκεί που είσαι. Εγώ δεν έχω το κουράγιο  ούτε την όρεξη  να χαραμίσω άλλο χρόνο σε σένα. 
Και στην τελική δε σοκαρίστηκα.
Ήταν μια δυσάρεστη έκπληξη, αλλά αλήθεια δεν σοκαρίστηκα.
Δεν έκανες τίποτα διαφορετικό απ' αυτό που έκανες πάντα.
Πράξη τιτανομέγιστα εγωιστική και δειλή.
Ένα βήμα.
Δυο κινήσεις και είμαι κοντά σου.
Γιατί μου υποσχόσουν ότι θα ξαναπερπατούσαμε στα ίδια μέρη.
Και θα καθόμασταν στο ίδιο παγκάκι όπως παλιά να μιλάμε με τις ώρες.
Μα μου το υποσχέθηκες.
Το ορκίστηκες.
Ήξερα ότι περνούσες άσχημα όπως ήξερα ότι πέρασες και πολύ χειρότερα απ' αυτά.
Τι έγινε?
Εσύ με μείωνες και μ' έβριζες κάθε φορά που με έβλεπες να παραδίνομαι.
Εσύ με ήξερες παραπάνω απ' όλους παρόλο που έμενα σιωπηλή.
Το ήξερες ότι όταν βάζω κάτι στο μυαλό μου, αν δεν το εκπληρώσω, τρώγομαι με τα ρούχα μου, βασανίζομαι.
Κι έφυγες στερώντας μου την ευκαιρία να σ' αποχαιρετήσω, να σου πω πώς πραγματικά ένιωθα τότε -πως πραγματικά νιώθω τώρα.
Με γέμισες κενά που δεν μπορώ να γεμίσω - Με γέμισες τύψεις γιατί ήξερα.
Μια γαμημένη απόφαση είναι, και βρίσκομαι πλάι σου.
Πλάι σου, να σου λέω πως είσαι νεκρός, αλλά δεν ξέρεις πως είναι να πεθαίνεις.  

Πως να κρυφτείς...

...Και καταρχάς, πώς να πνίξεις έναν έρωτα μέσα σ' ένα ποτήρι?
Πόσο κρασί χρειάζεται άραγε να τον διαλύσει, το μπουκάλι είναι ακόμη γεμάτο.
Και που να εναποθέσω την κουρασμένη μου ψυχή, που κανένας δεν είναι διατεθειμένος να κρατήσει μια χούφτα δάκρυα απ' αυτήν?
Και μη μου δώσεις πάλι τον εαυτό σου για παράδειγμα.
Δεν τον χρειάζομαι.
Δεν τον λατρεύω.
Δεν σε θέλω.
Ούτε λιγάκι.

"Σε στηρίζω. Πάντα θα σε στηρίζω. Μακάρι να έβλεπες τον εαυτό σου όπως τον βλέπω εγώ"
Μα κάθε φορά που αντικρίζω τον εαυτό μου στον καθρέφτη, εσύ τον ραγίζεις με μόχθο και μανία.
Να με βλέπω κομμάτια -να με βλέπω σπασμένη και τσακισμένη.

Αλλά μου έδειξες τους αγαπημένους σου δίσκους.
Αλλά μου έδειξες τις εμμονές σου.

Αλλά μου έδωσες κι ένα λουλούδι.

Και δώσε μου πάλι τον εαυτό σου για παράδειγμα.
Τον χρειάζομαι.
Τον λατρεύω.
Σε θέλω.
Λιγάκι.

Δεν πειράζει που τα βλέπεις όλα λευκά.
Και δεν πειράζει που τα βλέπω όλα μαύρα.
Στ' ορκίζομαι πως θα χαθούμε γλυκά οι δυο μας στο γκρι.
Κι ας τελειώνει το μπουκάλι με το κρασί.

Κι ας είμαι εγώ εδώ - Κι ας είσαι εσύ εκεί.

All right now

Καμιά φορά αναρωτιέσαι για πιο γαμήδι λόγο βασίζεσαι αποκλειστικά και μόνο στον εαυτό σου. Βέβαια ποτέ δεν παίρνεις απάντηση, γιατί πολύ απλά δεν υπάρχει κανείς άλλος στο δωμάτιο -ή στη ζωή σου γενικότερα- για να σου λύσει την απορία. 
Αλλά καμιά φορά το βλέπω να σπάει.
Το ξέρω ότι σπάει -το νιώθω ότι σπάει.
Ραγίζει κομμάτι-κομμάτι.
Αλλά δε με νοιάζει γιατί όλα θα είναι εντάξει και όλα γίνονται για καλό.
Και βασικά γιατί εγώ δεν θα 'μαι εκεί για να το βλέπω να καταστρέφεται.
Εγώ θα έχω την βαλίτσα μου συνάμα, κάτω απ' το κρεβάτι, έτοιμη να φύγω. Είναι εν μέρη εμμονικό, αλλά εν τέλει ίσως να είναι και η μοναδική λύση σε αυτήν την ανίατη ανακύκλωση προβλημάτων.
Εμείς οι δειλοί περνάμε πιο γαμάτα απ' όλους.
Το φευγιό μηδενίζει το χρόνο και αποτυπώνει τα αρνητικά συναισθήματα μέσα σε κάποια μαύρη, πεταμένη τρύπα στο άπειρο, να μη σ' ενοχλούν.
Εμείς οι δειλοί δε θα μεγαλώσουμε ποτέ και δεν θα γεράσουμε ποτέ.
Χανόμαστε στην υλιστική ευχαρίστηση, την απομόνωση και την αποβλάκωση. Το ρομαντικοποιούμε κιόλας για να φαντάζει κάτι καλό.  
Δεν θα σαπίσουμε σε μια ψευτοκωμόπολη που κάθε φορά που επιστρέφεις σε φτύνει στα μούτρα και σε γυρνάει δέκα χρόνια πίσω, να μουτζώνεις το παλιό σου εγώ.
Αλλά...



αλλά.



Εμείς οι δειλοί, πάντα θα χρειαζόμαστε κι ένα μπουκάλι τσίπουρο.