'Cause I made my mind up and you're going to be mine

Καμιά φορά περνάς τη φάση που θες ολόκληρο χαρέμι γιατί πως-να-το-κάνουμε-ο-καθένας-έχει-κάτι-το-ιδιαίτερο.

Και αυτοί οι άνθρωποι έκαναν ένα κόσμο να γεννηθεί για να είναι ξαπλωμένος κάτω απ' τα πόδια μου. Ν' αναστενάζουν βλέποντάς με να βηματίζω ξυπόλυτη. Είναι δικοί μου. ΔικοίμουΔικοίμουΔικοίμου. Ημερεύουν το κρεβάτι μου όταν παραπονιέται και θυμώνουν όταν τρίζει εν αγνοία τους.

  

Ο ένας με ξέρει. Κι εγώ τον ξέρω. Γαμάει ο ένας τα μυαλά του άλλου κλέβοντας τα xanax της μάνας του.

Ο άλλος με κάνει καλύτερο άνθρωπο. Με εμπνέει να αγαπάω τη ζωή.

Και ο τρίτος ειναι ο τέλειος. Έτσι θα τον λέμε.Το πιο άκακο πλάσμα στον πλανήτη. Ανοίγω τα κελιά της παράνοιας του νου του και χώνω μέσα δαίμονες.

Το ξέρω ότι τα έκανα σκατά και το χειρότερο είναι ότι συνεχίζω να τα κάνω και δεν το μετανιώνω κιόλας. Υπήρξα άπιστη και στους τρεις αλλά,γαμώτο, δεν μπορώ να διαλέξω.

Και ήδη η υπομονή του ενός έχει αρχίζει να φθίνει -και μεταξύ μας- πολύ κράτησε.

Με πιέζει να αποφασίσω, αλλά δεν μπορώ να με πιέζουν, εκεί είναι που τα χάνω τελείως.

Θα σου δώσω χρόνο, είπε.

Πόσο χρόνο, ρώτησα.

Όχι όσο χρειάζεσαι, απάντησε, γιατί θα πάρει πολύ.

Κι έχει δίκιο. Σ αυτήν τη μοναδική περίπτωση, πρέπει να μου πάρουν το δικαίωμα της επιλογής, να μου κάτσουν χαστούκι και να με παρατήσουν, γιατί αλλιώς, δεν.

Θα μείνω μόνη και θα κλειστώ στο σπίτι συντροφιά με τη γάτα μου, μέχρι να βγω στον έξω κόσμο και να μπλεχτώ ξανά σε καταστάσεις που δεν μπορώ να ελέγξω. 

  

Αφήνω το υπερεκτιμημένο θέμα "σχέση" στην άκρη. Τότε ίσως δω επιτέλους τον κόσμο σουρεαλιστικά, ντυμένο σε χρώματα του LSD όπως ο Donovan. Έτσι κι αλλιώς, όλα θέμα οπτικής γωνίας δεν είναι? Κι όλοι ξέρουμε για ποιο λόγο η κάμερα είναι στραμμένη προς τα εκεί, απλά κανείς δεν το λέει.

       

Αλλά να πάρω πρώτα μιαν ανάσα μάναμ, λαχάνιασα.

Ω, κρασί

Μετά την καταιγίδα λένε βγαίνει ο ήλιος και είναι αλήθεια -εάν το δούμε μόνο από καιρικής απόψεως.
Σήμερα είχε καθαρό ουρανό, ή τουλάχιστον έτσι μου είπαν, γιατί εγώ τον έχασα.
Είναι οι συνέπειες όταν ξεφεύγω απ' το πρόγραμμά μου και καταλήγω να ξυπνάω τα μαύρα απογεύματα και αντί για καθαρό ουρανό να αντικρίζω, όχι μαυρίλα, αυτό το ακαθόριστο, σκοτεινό κενό που βλέπεις όταν κλείνεις για πολύ ώρα τα μάτια σου, λόγω νύστας.

Διανύω την περίοδο που ξαναβγαίνει στην επιφάνεια ο κυνικός μου εαυτός και ξεδιπλώνομαι στο χάος και μια ντουζίνα ανούσιες κουβέντες τα βραδια. Να κάθομαι και να παρατηρώ την παρέα μου να πίνουν μπύρες και να εξιστορούν μαζί μ' εμένα ατέλειωτες χαζομάρες.
Και να αναρωτιέμαι γιατί καρκινώνω τον εγκέφαλό μου με μεγάλες δόσεις πραγματικότητας, αντί να χωθώ μέσα στο καινούριο μου βιβλίο και να σηκωθώ μετά από κάνα μήνα.
Να δω τον καθαρό ουρανό, σμιλεμένο με λέξεις και εικόνες του βιβλίου που αποτυπώθηκαν στο υποσυνείδητό μου.  

Δεν μπορώ να γράψω σοϊκά ούτε καν γι αυτό.
Ίσως να φταίει το γαμωμπλόγκ. Χρειάζεται μια εντατική, εμφανισιακή, αλλαγή. Πέρα απ' τα κλαψορομαντικά ποστ γεμάτα ανασφάλεια που αγγίζουν ορισμένες σάπιες ψυχούλες και ξεκλέβω ένα κομπλιμέντο, δεν είναι ένα γαμημένο loveblog. Είναι μια απαισιοδοξία, μια μισανθωρπία και μια σιχασιά. Είναι ένας εμετός μωρού. Ο τίτλος λέει "Πτώματα και διαμελισμένες Πεταλούδες" και είναι μωβ με βικτοριανό μπακγράουντ. Απλά δεν κολλάει.
Απ' την άλλη ίσως να φταίω απλά εγώ. Δεν είμαι συγγραφέας. Έχω φθηνό λεξιλόγιο, μικρή φαντασία, λίγα βιώματα και ας μην αναφέρουμε καν την συνοχή στα κείμενά μου. Αλλά έτσι μ' αρέσει. Φθηνή γλώσσα, ίχνος συνοχής, μηδενική σκέψη. Δεν θέλω να συλλογίζομαι , γράφω για να βγάλω σκέψεις που μου σαπίζουν την ψυχή, όχι για να γεμίσω καινούριες. Δε θέλω να γίνω συγγραφέας.

Ίσως απλά δεν είναι για μένα.

Ή ίσως εγώ να μην είμαι γι αυτό.

Όπως και να 'χει, θα γυρίσω στη γλυκόπικρη καθημερινότητά μου, μέχρι να έρθει το τέλος της αιωνιότητας μαζί με τον θάνατό μου και ως τότε θα καταπίνω πλασίμπο, όπως όλοι έχουμε συνηθίσει να κάνουμε εκ φύσεως.

Nude

Γιατί δεν φταίνε οι άνθρωποι.
Φταίει η συμπεριφορά, η προσωπικότητα, το χρώμα.
Ίσως όμως το χρώμα να φταίει παραπάνω.
Ντύνομαι ηλιαχτίδα σήμερα.
Φως. Ζωή. Ελπίδα.
Άσπρο, κίτρινο και πορτοκαλί.
Και φτάνω στο κόκκινο -στον εγωισμό.
Γιατί ο εγωισμός αντικατοπτρίζει το είναι μου.
Γιατί γενικότερα οι άνθρωποι ντύνονται χρώματα.
Ξεθωριασμένα χρώματα.
Είναι υποκειμενικά.
Όσο  αντικατοπτρίζει το κόκκινο ντροπή, τόσο αντικατοπτρίζει και πάθος.
Και η παλέτα της ζωής μου είναι άδεια.
Γιατί νιώθω κενή.
Γιατί νιώθω μοναξιά.
Εδώ.
Και γεμίζω αποχρώσεις.
Για να είμαι αποδεκτή.
Γιατί έχω την ανάγκη να νιώθω μέλος μιας παρέας που στ' αλήθεια δεν με χρειάζεται.
Και ανακατεύω χρώματα, φτιάχνω αποχρώσεις και συγκαταλέγω τον εαυτό μου σε κομμάτια.
Δεν βλέπουν αυτό που είμαι.
Γιατί φοράω μια μάσκα που δεν τους επιτρέπει να δουν παραπέρα.
Γιατί έτσι είναι οι άνθρωποι, μάτια μου.
Μπερδεμένοι.
Γιατί οι άνθρωποι δεν βλέπουν χρώματα -βλέπουν αποχρώσεις.
Κι αν μπορέσω ποτέ να ζωγραφίσω...
Αν μπορέσω ποτέ να ζωγραφίσω...
Δεν θα παραπονεθείς ξανά για το πόσο κλειστή υπήρξα.