Peek-a-boo

Ήμουν λίγη. Γεμάτη ελαττώματα -ω θεέ τόσα ελαττώματα.
Αδύναμη.
Ευαίσθητη.
Άσχημη.

Το κάθε μου βήμα ήταν λάθος για σένα.
Όσα ποθούσες, όσα ήθελες, όσα λαχταρούσες.
Προσπάθησα να γίνω.
Διέλυσα τον εαυτό μου, έγδαρα τη σάρκα μου, παραμόρφωσα εμένα την ίδια.
Κι έγινα.
Όσα ποθούσες, όσα ήθελες, όσα λαχταρούσες.
Τα είχες μπροστά σου.
Σε μένα.
Και απλά δεν άντεχες ούτε να μ' αντικρίζεις.
Γιατί ήσουν τόσο αλαζόνας και τόσο ναρκισσιστής.
Γιατί επιθυμούσες κάποιον που να σου θυμίζει εσένα, αλλά δεν ήταν αυτό που χρειαζόσουν, δεν ήταν αυτό που άντεχες.
Ήταν αυτό που μισούσες. 
Και περνάω τόσο καιρό να γίνω παραπάνω εγώ και λιγότερο εσύ.

Και αν ανέπνεες ακόμα...
Αν ανέπνεες ακόμα το ξέρω ότι θα το μετάνιωνες.
Όσες φορές με αποδοκίμασες.
Όσες φορές με κοίταξες σαν να ήμουν ένα τίποτα. 
Όσες φορές μου πέταξες ότι δεν ήμουν αρκετή.
Όσες φορές το παγωμένο σου χέρι ένιωσε σκληρά το μάγουλό μου.
Όσες φορές η πόρτα του δωματίου σου έκλεινε μπροστά μου.
Όσες φορές μου έχωσες με σκληρότητα κι απάθεια στον παιδικό μου νου ότι δεν ήμουν άξια.

Είμαι περήφανος που είσαι κόρη μου, ψελλίζεις.

Και μετά ξυπνάω.

Μένω μόνη με το ευάλωτο εγώ μου.

Κι εσύ συνεχίζεις να είσαι νεκρός.

Και μια νύχτα σαν κι αυτές σκέφτομαι οτι όσο κι αν προσπαθώ δεν μπορώ ν' αλλάξω.
Σκεπτόμενη τα υπέρ και τα κατά μιας ανήθικης πράξης.
Κι αιμάτινες -κόκκινες- ραβδώσεις, πάνω σε βελούδινο λαιμό, να  τρέχουν οι σκέψεις μου.
Και γιατί η αμαρτία?
Γιατί η προδοσία, να είναι κάτι γλυκό?
Γιατί να ελκύει κάποιον κάτι τέτοιο?
Και εύχομαι να μου επιτρέψεις να ξαναδώ πάλι το καχεκτικό σου πια σώμα, μέσα στις σκιές της νύχτας, ακόμη μια φορά.
Να περπατούσαμε τη νύχτα μαζί.
Γι ακόμη μια φορά.
Ω, μα ξέρεις ότι λίγα πράγματα δεν μπορώ ν' αντέξω σ' αυτή τη ζωή.
Μου είπες φοβάσαι τη μοναξιά.

Φοβάμαι.

Κι εγώ.

Μαμά, πεινάω. Μαμά, φοβάμαι. Μαμά-γερνάω-μαμά.

• Ή αλλιώς "Εξομολογήσεις μιας γερασμένης έφηβης"
• Ή αλλιώς "Τα χρονικά μιας γκαντέμικης ζωής"
• Ή αλλιώς "Ο-έρωτας-δεν-με-πάει-και-τα-συναισθήματα-είναι-αμοιβαία"

Και έπειτα από δύο εβδομάδες ξεπαγιάσματος, μιας και το φθινόπωρο έκανε ιδιαίτερα γρήγορα αισθητή την παρουσία του, αφού κατάφερα να μείνω υγιέστατη, γύρισε ο Τζίζους και με εφτυσε στη μάπα λέγοντας κάτι σε φάση "Ετσι είσαι συ?" και ο καιρός άλλαξε απότομα κέφια, με αποτέλεσμα ο οργανισμός μου να πάθει αμόκ σε φάση "Ο ΜΑ ΓΚΑΝΤ, ΓΟΥΑΤ ΔΕ ΦΑΚ" και να είμαι ένα τριήμερο με ζαλάδα, πυρετό, μυγκζούλες και βήχα.

//Ανάσα

Και περίοδο.

//Αναστεναγμός

Αυτό έγινε βέβαια αφού πέρασα το μεγαλύτερο μέρος των γενεθλίων μου κλαίγοντας και ψάχνοντας για τη γάτα μου η οποία εντέλει ευρέθη κλειδαμπαρωμένη στην αποθήκη του γείτονα, αφού κλειδώθηκα έξω απ' το σπίτι και αφού έκανα τη χάρη να ανοίξω το μαγαζί μιας περίεργης, που αργότερα έμαθα ότι ήταν -μετα συγχωρήσεως- κωλόμπαρο, γιατί ήταν λέει προληπτική σε κάτι τέτοια.

Αλλά αυτά είναι ολίγων περιττά, οπότε γυρνάω πίσω στο θέμα γενεθλίων, μιας και έφυγα κι επίσημα απ' τη φάση τιν. Ναι μπήκα στο τουέντι ανάθεματηνώρα. Το θέμα είναι ότι δεν είναι σαν τις άλλες φορές. Θέλω να πω, δεν είναι μόνο η σκέψη ότι μεγαλώνω. Αυτή τη φορά το νιώθω πραγματικά. Το βλέπω. Στη συμπεριφορά, στις υποχρεώσεις, στις πράξεις, στις σχέσεις. Έχω βάλει πολλά πράγματα σε τάξη και τα έχω πάρει στα σοβαρά, παρά το γεγονός ότι ακόμα η βαριά αίσθηση της ευθύνης με κάνει να θέλω να ρίξω το κορμί μου κάτω απ' τον λόφο Ξενία.

Και, μεταξύ μας τώρα, πήγα και στην εφορία. Ας το παραδεχτούμε. Δεν γίνεται να πας στην εφορία και να μην χάσεις το παραμικρό ίχνος παιδικότητας που σου είχε απομείνει. Μπαίνεις για πρώτη φορά στα γραφεία της εφορίας και βγαίνεις Ενήλικας. Είναι σαν το σεξ ένα πράγμα. Σου παίρνουν την παρθενιά. Μεταφορικά μεν. Ή και κυριολεκτικά. Δεν ξέρω, δε θυμάμαι, είναι μια εμπειρία που θέλω να ξεχάσω.

Τελος πάντων, η μόνη ένδειξη ανευθυνότητας που έχω δείξει ως τώρα είναι πριν καμιά βδομάδα που, σε μια στιγμή σούρας και αδυναμίας, υιοθέτησα ένα σαλιγκάρι που βρήκα στο μπαλκόνι μου. Αυτό το θυμήθηκα σήμερα όταν πήγα να βάλω πλυντήριο. Ναι, εκεί βρήκα το σαλιγκάρι. Μάλλον δεν ήμουν έτοιμη για δεύτερο παιδί.

//Διάλειμμα για τσιγάρο

Είχα και κάτι υποψίες ως τώρα ότι ο ξεβράκωτος, φτερωτός δαίμονας με τα βέλη με μισεί, αλλά τώρα είμαι σίγουρη μιας και άμα το καλοσκεφτείς θα μπορούσε άνετα να στέκεται μπροστά μου κρατώντας ένα πλακάτ σε φάση: 

.Ι.  <----ΚΑΤΣΕ ΠΑΝΩ ΚΑΣΣΑΝΔΡΑ

Γιατίγιατίγιατί δεν μπορώ να τα βρω με έναν φυσιολογικό άνθρωπο?

Ο ένας θα είναι κοκάκιας.

Ο άλλος θα είναι μες τα ψυχολογικά.

Ο παράλλος θα έχει σχέση.

Ο παρα-παραλλος θα είναι 7575 χιλιόμετρα μακριά.

Αλλά αυτή τη φορά είναι τόσο τέλεια, γαμώτο.

Είναι τόσο ωραία.

Είναι τόσο υπέροχα.

Και είμαι συνεχώς σε αναμμένα κάρβουνα ότι γίνει ένα μπαμ και θα καταστραφούν όλα.

Ότι εγώ θα δειλιάσω και θα κάνω πίσω.

Ότι οι καυγάδες μας θα γίνουν σοβαροί.

Ότι θα μαθευτούν πράγματα.

Ότι θα κουραστεί με την κατάσταση με πρώην μου και θα επέμβει.

Δεν θέλω να τα σκέφτομαι αυτά.

Εγώ θέλω να χαζεύω τα βράδια το λιμάνι και τα πλοία να πηγαινοέρχονται, μέχρι να έρθει.

Ματαιώνομαι.

Ίσως καταλήξω γριά, με εφτά γάτες και ένα άλμπουμ με τους άντρες τις ζωής μου, που μέσα θα προσπαθώ να δικαιολογήσω την ανθρωποφοβία μου, την εν μέρη μισανθρωπία μου και τον φόβο της δέσμευσης.

Ή εντέλει θα γίνω ένας θηλυκός Morrissey.

My name is Bobby Peru. Like the country.

So, I slid my hand between her legs, again

And she closed her thighs

Πέλαγος της μοναξιάς μου, έγινες νησί

Πόσο άγνωστοι μοιάζουμε όταν είμαστε σε παρέα.
Πόσο συχνά ακουμπάς καταλάθος το πόδι σου πάνω στο δικό μου.
Πόσο συχνά ανταλλάζουμε καταλάθος βλέμματα.
Πόσο συχνά αγγίζεις καταλάθος τα δάχτυλά μου παίρνοντας τον αναπτήρα απ' τα παγωμένα χέρια μου.


Κι όταν είμαστε μόνοι... όταν είμαστε μόνοι, είμαστε ίδιοι.
Μοιραζόμαστε τις ίδιες ανασφάλειες, φόβους, σκέψεις, αναμνήσεις.
Στα κρυφά, στα σκοτεινά.
Λες δεν σ' αφήνει, παρόλο που ξέρει για εμάς.
Λες δεν την αφήνεις, γιατί δεν μ' εμπιστεύεσαι.
Είσαι επιπόλαιη, θα βαρεθείς, θα μ' αφήσεις, λες.
Και μένω να σ' αγγίζω.
Κάθε μικρή ακρογιαλιά του σώματός σου.
Σιγά-σιγά.
Ευλαβικά.
Να προσπαθώ να κρατήσω το άρωμά σου, να το θυμάμαι, γιατί δεν ξέρω πότε ξανά θα βρεθώ τόσο κοντά σου.
Και να σου δίνω υποσχέσεις.
Και εσύ να μη με πιστεύεις.
Γιατί οι υποσχέσεις μου ευωδιάζουν οινόπνευμα και καπνό.
Και με τα ακροδάχτυλά σου φιλάς τα χείλη μου.
Μόνο έτσι.
Γιατί αλλιώς απαγορεύεται.
Γιατί αλλιώς είναι αμαρτία.
Γιατί αλλιώς είναι απιστία.


Και να μου λες σε θελω.
Και το άγγιγμα να μην ξεδιψάει την ξεμυαλισμένη μας ψυχή.
Και η μέθη να λύνει τα δίχτυα της γλώσσας.
Αβάσταχτος καημός, να μου λες.
Ανείπωτος πόνος, λες, να βλέπω άλλους να σε πλησιάζουν και να μην μπορώ να διαμαρτυρηθώ.
Να πω 'είναι δική μου, μόνο δική μου'
Και να σου λέω σταμάτα.
Και το άγγιγμα να μην ξεδιψάει την ξεμυαλισμένη μας ψυχή.
Και το ξημέρωμα να γίνεται βάλσαμο.
Φεύγω, να σου λέω.


Και μετά δε μιλάς.