Άγιε Βαλεντίνε, ΜΑΙ ΒΑΤΖΑΙΝΑ

"Ρε συ Καςς, το ήξερες ότι ο γυναικείος κόλπος διευρύνεται κατα την σεξουαλική διέγερση και φυσιολογικά, προσαρμόζεται στο μέγεθος του οποιουδήποτε πέους?"

Όχι Κ.,δεν το ήξερα. Αλλά χάρηκα ιδιαίτερα που μια ακόμη θεωρία μου επαληθεύτηκε.

//βηχαλάκι ΑΚΑ καθαρίζω τον λαιμό μου

Κοπελιά, όπως βλέπεις και όπως σου λέει και ο κόλπος σου, το άλλο σου μισό ΔΕΝ υπάρχει. 
Η τέλεια σχέση ΔΕΝ υπάρχει. 
Ο άνθρωπος που θα σε γεμίζει ολοκληρωτικά ΔΕΝ υπάρχει.
Κατέβασε τα στάνταρτς σου λοιπόν και σταμάτα να περιμένεις τον Πρίγκιπα γιατί θα καταλήξεις με τον κυνηγό θες δε θες (είδα πρόσφατα τη χιονάτη και τον κυνηγό,ναι).

Όπως και να 'χει, πιάσε ένα παιδάκι της ηλικίας σου απ' το χέρι, ερωτεύσου, κλάψε, βρίσε, αγάπησε, φάε όσα περισσότερα σοκολατάκια σε σχήμα καρδούλας μπορείς, μετά κάνε σεχ να κάψεις τις θερμίδες, και άφησε την ιδέα του άλλου μισού στην άκρη.
Αποδέξου το και συμβιβάσου. 
Όπως κάνει ο κόλπος σου.

Άντε και καλό Άγιο Βαλεντίνο <3

Και μην ακούσω κανενα μαλακιΖμένο να σνομπάρει τη γιορτή γιατί ειναι εμπορική και μπλα μπλα. Εντάξει, είσαι επαναστάτης, το καταλάβαμε. Ναι όντως είναι εμπορική, αλλά δεν είδα να λες το ίδιο για τα Χριστούγεννα όταν τσέπωνες τα λεφτά απ' το σόι σου (Βασικά, ακόμα χειρότερα, το έλεγες ΚΑΙ τσεπωνες τα λεφτά //ντάι). Και ναι όντως οι ερωτευμένοι γιορτάζουν κάθε μέρα όπως ΚΑΙ σημερα. Πνίξου στη μιζέρια σου λοιπόν, ενώ οι ερωτευμένοι θα κάνουν ερωτα πάνω απ' τον τάφο σου.
Και ο λόγος που βγάζω τον κυνισμό μου σε σας είναι γιατι το αξίζετε τόσο μα τόσο άσχημα, αλτέρνατιβ άτομα της πούτσας.
Ε, και ο δεύτερος λόγος ειναι γιατί οι ερωτευμένοι είναι χαμένοι από χέρι, οπότε τζάμπα θα παέι.
Χρόνια πολλά και σε μένα λοιπόν.

Άντε και καλό Άγιο Βαλεντίνο χ2 <3

I smoke a thousand cancer sticks, to make you love me

Μου ζήτησε να της πω πώς γνωριστήκαμε. 

Δεν ήθελα να της πω. Άλλαξα τη συζήτηση και την πήγα στον Π.

Πως γνωριστήκαμε με τον Π. λοιπόν.

Για όλα έφταιγε μια καραμέλα. Η *σκέψη μιας γαμημένης καραμέλας.

Περνούσα τα στενά σοκάκια της Ερμού τα ξημερώματα για να πάω σπίτι, μεχρι που ένα αυτοκίνητο σταμάτησε συνάμα μου. 

Ο συνοδηγός με ρώτησε εάν ήθελα να με πάνε κάπου.

Δεν απάντησα.

Ο Π. λοιπόν, όπως έμαθα αργότερα ότι τον λένε, έσκυψε νωχελικά το κεφάλι του για να με δει, πίσω απ' τον συνοδηγό, και χαμογελώντας μου, σχολίασε ότι θα ήταν καλό να μην εμπιστεύομαι αγνώστους.

Ανταπέδωσα το χαμόγελο και άνοιξα την πίσω πόρτα του αυτοκινήτου, μπαίνοντας γρηγορα μέσα.

Άλλωστε, οι άγνωστοι, έχουν τις καλύτερες καραμέλες.

Στον Π. λοιπόν αρέσουν οι "καραμέλες" και η κόκα.

Σε μένα αρέσουν οι καραμέλες βουτύρου και η κόκα κόλα.

Αλλά αυτό δεν μας εμπόδισε ιδιαιτερα απ' το να συναψουμε την ίδια περίπλοκη σχέση με σένα.

Με θυμάται που και που όταν ξεμένει στις 7 το πρωί και με παίρνει τηλέφωνο για καφέ.

Εγώ, βασανιζόμενη απ' τις αυπνίες μου, καμιά φορά δέχομαι.

Θυμάμαι, πρόσφατα ειχαμε καταλήξει την αυγή στον Κήπο να πίνουμε καφέ.

Εγώ θα κερνούσα τον καφέ κι εκείνος τα τσιγάρα.

Φλερτ-ειρωνεία-κοροϊδία-βρισιές-καυγάς-φλερτ ξανά.

Έτσι κυλούσε η συζήτηση. Έτσι κυλούσαν τα πάντα ανάμεσά μας.

Έπειτα τον είδα λίγες μέρες μετά, μες την κίνηση, στα σκαλιά της νομαρχίας, απλά να κάθεται αραχτός και να ρουφάει μ' ευχαρίστηση το χάος γύρω του.

Είπε θα έρθει να με βρει, αργά ή γρήγορα. 

Σου μοιάζει τόσο πολύ.

Ο τρόπος που στενεύει τα μάτια του οταν θέλει να πει κάτι για να με σοκάρει.

Ο τρόπος που ακουμπάει το τσιγάρο στα χείλη του.

Ο τρόπος που κοιτάζει -πάντα με ενα βλέμμα που αποκαλύπτει οτι του ανήκουν τα πάντα.

Η μεγαλομανία, η υπεροψία, η λαγνεία, ακριβώς η ίδια ψεύτικη ομορφιά που έχεις εσύ.

Με σένα δεν γνωριστήκαμε ετσι.

Με σένα ήταν αλλιως.

Μουντά πρωινά στο κρεβάτι του σπιτιού σου, μου φέρνει η ανάμνησή σου στο μυαλό.

Εγώ σου άναβα τα τσιγάρα.

Εσύ τα έσβηνες πάνω μου.

Και γέμισα πληγές.

Πληγές που μόνο εσύ μπορείς να δεις, γιατί εσύ τις δημιούργησες.

Ο έρωτάς μου για σένα, με καταπίνει, με ξερνάει και πάλι απ' την αρχή. 

Ίσως και να τον βλέπω σαν αντικαταστάτη σου, αλλά δεν είναι έτσι.

Όντως μοιάζετε. Σχεδόν στα πάντα.

Απλά, έχει το ίδιο χάος που δεν άφησες σε εσενα ν' αγαπήσω. 

  

You' re a MAN.EATER

Πως ξέρεις τι μπορείς να κάνεις,

Μεχρι να το κάνεις.

Πως ξέρεις ποιον μπορείς να έχεις,

Μέχρι να τον έχεις.

.

Αποκάλυψέ τα όλα.

Και κοίτα στον καθρέφτη.

Δες εσένα.

Δες εσένα, όπως σε βλέπει ένας Εραστής.

Χωρις ντροπή.

Χωρίς φόβο.

Χωρις κανενα φόβο στον κόσμο όλο.

Τίποτα κρυμμένο.

Κανένα μυστικό.

.

Δεν τον ξέρεις.

Ξέρεις τι λαχταράει.

Δείξε του.

Δείξε του μέρη μοχθηρά.

Μέρη σκοτεινά.

Μέρη υπέροχα.

Δεν τον ξέρεις.

Ξέρεις τι χρειάζεται.

Χρειάζεται εσένα.

Να χαμογελάει από ηδονή.

Σ' ένα κρεβάτι βουτηγμένο σε ένα περαστικό πάθος.

Όχι παρελθόν.

Όχι μέλλον.

.

Πως ξέρεις τι μπορείς να κάνεις,

Μεχρι να το κάνεις.

Πως ξέρεις ποιον μπορείς να έχεις,

Μέχρι να τον έχεις.

.

Ποτέ μην ερωτεύσαι.

Όσο μπορείς να ραγίσεις την καρδιά κάποιου,

Είναι αρκετός έρωτας για σένα.

Τίτλος

Και πριν μπω στο θέμα μας, θα κάνω μια εισαγωγή, για να προλάβω κάποιους απ' το να γυρισουν και να μου πουν ότι "βγαζω παραέξω προσωπικα μου" (και λίγο γιατί ευελπιστώ στην πορεία να μου έρθει ιδέα για τιτλο).
Φίλε αναγνώστη, αυτός ακριβώς ειναι ο λόγος που υπάρχουν τα προσωπικά μπλογκς.
Και πέρα απ' αυτό, εννοείται ότι κρατάω κάποια πράγματα μόνο για τον εαυτό μου, ωστόσο, για μένα, όσα λιγότερα μυστικά έχεις τόσο πιο ελεύθερος είσαι.
Δεν ντρέπομαι να δείξω, να πω, να γραψω, αυτό που είμαι -οτιδήποτε κι αν είναι αυτό.
Και όποιος κρίνει μόνο απ' το μπλογκ, είναι κλειστόμυαλος, καριόλης και τα σχετικά και όποιος λογοκρίνει/κράζει το οτιδήποτε σε σχέση μ' αυτό, χιρ άι εμ. Έχω ράμματα για τη γούνα του καθενός.
Τώρα στο μυαλό μου έρχεσαι εσύ, που παραδόξως σε θεωρώ ακόμα "φίλο" μου. Και να σου ξεκαθαρίσω λοιπόν "φίλε" ότι εγω, φέικ ψυχολογικα, δεν έχω. Ούτε θεωρώ ότι έχω ψυχολογικά γενικότερα. Θεωρώ ότι ο κόσμος είναι σκατά. Γκουχ σαν εσένα γκουχ.

Και μιας και είπα ψυχολογικά, πάμε στο θέμα μας.
Πάει σχετικά λίγος καιρός λοιπόν απ' την τελευταία φορά που δοκίμασα να βρεθώ σε ένα πολυτελέστατο γραφείο, απέναντι απο μια σχετικά νεαρη αλλά χεσμένη στο τάλιρο, κοπελίτσα.
Αφού λοιπόν έφαγα ένα τεταρτο ψαχνοντας που να κάτσω, μιας και ειχε ενα σωρό καναπέδες και πολυθρόνες εκεί μέσα, τη σήκωσα απ' το γραφείο της για να κάτσω εκεί (και δε θα πω ψέματα, με βόλεψε).
Η πρώτη κουβέντα που αντάλλαξα μαζι της λοιπόν ήταν ότι "Καταρχας, δεν έχω κανένα απολύτως πρόβλημα. Καταδεύτερον δεν ξέρω τι θέλω να κάνω στη ζωή μου, ο μόνος μου στόχος είναι να περνάω καλά, αλλά εαν πάω σε μια σχολή που δεν με ενδιαφέρει, δεν θα περνάω καλά τώρα και αν δεν πάω πουθενά, δεν θα περνάω καλά αργότερα. Δεν πρόκειται να βρω μέση λύση, ούτε πρόκειται να βρεις εσύ, οπότε πάμε παρακάτω. Κατατρίτον, θεωρώ τους ψυχολόγους ουτοπιστες και ηλίθιους και κομματάκι πιο άχρηστους απ' τα πλασίμπο τα ζολοφτ. Κατατεταρτον, ο μόνος λόγος που είμαι εδώ, είναι επειδη η μάνα μου επέμενε να σκάσει ένα 50ευρω σε σένα για να με ακούς 45 λεπτά να κλαίγομαι, πράγμα που θα κάνω και σταρχίδιαμουκιόλας".
Οκ, το "σταρχίδιαμουκιόλας" δεν το είπα, αλλά το άφησα να εννοηθεί.
Έπειτα από ώρα κλαψομουνιάσματος, γκρίνιας, παράνοιας και παρλαπίπας λοιπόν, με εκείνη να προσπαθεί να παρει τον ογκόλιθο ευθυνών για το οτιδήποτε απο πάνω μου, έφτασε η ώρα να φύγω.
"Πως νιώθεις μετά τη συζητησή μας?", ρωτησε με ένα χαμόγελο θριάμβου.
"Ειλικρινά πιστεύεις ότι ένα 45λεπτο παπαρολογίας μπόρεσε ή θα μπορέσει ποτέ να καλύψει 6 χρόνια πλύσης εγκεφάλου από ανίκανους εκπαιδευτικούς/και καριολόψυχους εφήβους?"

Δεν απάντησε. Δε χρειάστηκε.
Εγώ, πάντως, το 50ευρω ακόμα το κλαίω.

Δεν ξέρω γιατι το θυμήθηκα. Θα φταίει που γενικότερα αυτές τις μέρες έχω απαίσια διάθεση και το εξωτερικεύω έτσι. Το άγχος θα φταίει. 
Καποια στιγμή θα γράψω κάτι πιασάρικο, κατι ερωτικο. Όχι τίποτ' άλλο, απλά ορισμένοι χρειάζεστε εντατικά μαθήματα ατάκας για το πως-να-ριξω-γκομενα-ενω-ειμαι-φεσι. Εντατικότατα.

We accept the Love we think we deserve

Η ανικανότητά μου να συνάψω μια φυσιολογική σχέση είναι τραγική.
Ας θεωρήσουμε γενικότερα τις σχέσειςς ως μια ταινια. 
Ξεκινάνε με τους τίτλους αρχής, κάνουν τον κύκλο τους, και τελειώνουν με τους τίτλους τέλους.
Ε, οι δικές μου σχέσεις, είναι τα διαφημιστικά διαλείμματα σε μια ταινια.
Κάθε φορά που βρισκω ένα άτομο να ανέχεται τα αρνητικά μου, αυτοματα διογκώνονται, πολλαπλασιάζονται, τον πνίγουν, και καταλήγω πάλι μόνη.
Από ένα σημείο και μετά, απλά προσπαθώ ακατάπαυστα να δημιουργώ προβλήματα στη σχέση.
Έναν αντίλογο.
Έναν καυγά.
Μια απιστία.
Και όσο ο άλλος δείχνει υπομονή και κατανόηση, τόσο πεισμώνω.
Δεν είναι οτι θέλω να το τελειώσω. Δεν είναι ότι βαρέθηκα και ψάχνω αφορμες να χωρίσω.
Είναι οτι είμαι ψυχάκιας και με φτιάχνει να βλέπω τα πάντα να καταρρέουν.

Ίσως και γι αυτόν ακριβώς τον λόγο να τρέχει η σκέψη μου πίσω απ' το ρεμάλι, τον άλλον. 
Γιατί με εκεινον, δεν υπάρχει τίποτα να καταστρέψω.
Και αυτός, κι εγώ, και η κατάσταση ανάμεσά μας ειναι γάμησετα.
Όπως ακριβώς πρέπει να είναι, για να μην το βάλω στα πόδια.