Θέλω ταξίδια με αυτοκίνητο.
Δεν θέλω να φτάνω στον προορισμό.
Θέλω να τρέχω γρήγορα.
Δεν θέλω να σκοντάφτω.
Θέλω να τραγουδάω.
Δεν θελω να φαλτσάρω.
.
Μ' αρέσει να τρώω ενώ βλέπω ταινία.
Μ' αρέσει να μυρίζω τον καφέ πρωτού πιω την πρώτη γουλιά.
Μ' αρέσει τα πούλια στο τάβλι να είναι συμμαζεμένα.
Μ' αρέσει οι κουρτίνες να είναι ή ανοιχτές ή κλειστές.
Μ' αρέσει να φοράω διαφορετικές κάλτες.
Μ' αρέσει να πίνω βόντκα με λαχανί καλαμάκι.
Μ' αρέσει να δίνω φιλιά που πονάνε τα χείλη.
Μ' αρέσει να στολίζω χριστουγεννιάτικα δέντρα και να φοράω καουμπόικα καπέλα.
Μ' αρέσει ο ήχος που κάνει το κουταλάκι κάθε φορά που πίνω απ' τη ζεστή κούπα του καφέ.
Μ' αρέσουν τα cupcakes, τα γλειφιτζούρια και τα πολύχρωμα μπαλόνια.
.
Δεν θέλω ανθρώπους που γελάνε πολύ.
Δεν θέλω ανθρώπους που δε γελάνε ποτέ.
Δεν θέλω να φοράω εφαρμοστά παπούτσια.
Δεν θέλω αυτούς που αλλάζουν τη φωνή τους όταν λένε κάτι σημαντικό.
Δεν θέλω αυτούς που είναι σε όλους συμπαθείς.
.
Όμως, πέρα απ' τις προτημήσεις που έχω, δεν μπορώ να βρω κάτι που να μισώ. Μου αρέσουν πράγματα, μα αγαπώ τα πάντα. Απλά δεν μπορώ να καταλάβω γιατί έχω μείνει στάσιμη τα τελευταία 3 χρόνια στο να κάνω τις γνωστές μαλακίες. Περίεργο. Ούτε είναι απ' τις ασχολίες που μ' αρέσουν ούτε είναι απ' αυτές που αντιπαθώ. Ωστόσο, μου προσφέρουν τη μεγαλύτερη ευχαρίστηση.
December 31, 2012
December 25, 2012
December 22, 2012
Forgive me Father, I have sinned
Σιχαμάρα. Σιχαμάρα και αηδία.
Το χριστουγεννιάτικο πνεύμα μου φέρνει ύπνο, λιγούρες και όρεξη για ξύλο. Και ήδη κοντεύω να τελειώσω τα σοκολατένια στολίδια του χριστουγεννιάτικου δέντρου.
Μάγιας, με απογοητεύσατε.
Και όποιος ευχήθηκε χτες να μην καταστραφεί ο κόσμος, του εύχομαι ολόψυχα κλίσμα απ' τον ψαλιδοχέρη.
Ελπίζω να μην ήσουν εσύ.
Αλλά ίσως και να ήσουν γιατί άλλαξες λιγάκι.
Και όσο το σκέφτομαι τόσο σε απεχθάνομαι.
Έχεις γίνει το άλλο μου εγώ.
Η καλή εκδοχή του εαυτού μου.
Κρίμα.
Και μοιάζαμε τόσο πολύ -κοιτάζαμε στον ίδιο ραγισμένο καθρέφτη.
Δεν ξέρω, μπερδεύομαι. Μπερδεύομαι που μου έρχεσαι εσύ στο μυαλό. Κι όμως, δεν περάσαμε ποτέ χριστούγεννα μαζί. Φαντάζομαι πως θα ήταν. Θα βρίσκαμε τρόπους να καπνίσουμε το έλατο και θα δίναμε μπύρες στα παιδιά που θα χτυπούσαν την πόρτα να πουν τα κάλαντα. Ίσως να καθόμασταν και στα πόδια κανενός άη βασίλη να ζητήσουμε μεγαλύτερα βυζιά για φετος.
Και μετά τις μαλακίες και την καλοπέραση θα ξάπλωνες στα πόδια μου όπως τότε και θα μου έλεγες πόσο δυστυχισμένη νιώθεις.
Κι εγώ θα σου έλεγα όπως τότε ότι απλά χρειάζεσαι λίγη αγάπη.
Και θα σου ξαναέμπαινε η ιδέα ότι εγώ είμαι ικανή να στη δώσω -σαν χριστουγεννιάτικο δώρο.
Θα ξετύλιγες την κόκκινη κορδέλα του πολύχρωμου κουτιού γεμάτη ενθουσιασμό.
Και θα ανακάλυπτες ότι είναι άδειο.
Το χριστουγεννιάτικο πνεύμα μου φέρνει ύπνο, λιγούρες και όρεξη για ξύλο. Και ήδη κοντεύω να τελειώσω τα σοκολατένια στολίδια του χριστουγεννιάτικου δέντρου.
Μάγιας, με απογοητεύσατε.
Και όποιος ευχήθηκε χτες να μην καταστραφεί ο κόσμος, του εύχομαι ολόψυχα κλίσμα απ' τον ψαλιδοχέρη.
Ελπίζω να μην ήσουν εσύ.
Αλλά ίσως και να ήσουν γιατί άλλαξες λιγάκι.
Και όσο το σκέφτομαι τόσο σε απεχθάνομαι.
Έχεις γίνει το άλλο μου εγώ.
Η καλή εκδοχή του εαυτού μου.
Κρίμα.
Και μοιάζαμε τόσο πολύ -κοιτάζαμε στον ίδιο ραγισμένο καθρέφτη.
Δεν ξέρω, μπερδεύομαι. Μπερδεύομαι που μου έρχεσαι εσύ στο μυαλό. Κι όμως, δεν περάσαμε ποτέ χριστούγεννα μαζί. Φαντάζομαι πως θα ήταν. Θα βρίσκαμε τρόπους να καπνίσουμε το έλατο και θα δίναμε μπύρες στα παιδιά που θα χτυπούσαν την πόρτα να πουν τα κάλαντα. Ίσως να καθόμασταν και στα πόδια κανενός άη βασίλη να ζητήσουμε μεγαλύτερα βυζιά για φετος.
Και μετά τις μαλακίες και την καλοπέραση θα ξάπλωνες στα πόδια μου όπως τότε και θα μου έλεγες πόσο δυστυχισμένη νιώθεις.
Κι εγώ θα σου έλεγα όπως τότε ότι απλά χρειάζεσαι λίγη αγάπη.
Και θα σου ξαναέμπαινε η ιδέα ότι εγώ είμαι ικανή να στη δώσω -σαν χριστουγεννιάτικο δώρο.
Θα ξετύλιγες την κόκκινη κορδέλα του πολύχρωμου κουτιού γεμάτη ενθουσιασμό.
Και θα ανακάλυπτες ότι είναι άδειο.
December 11, 2012
Σχέσεις κι etCi
Και μιας και το κρασί τελείωσε και δεν έχω με κάτι να ασχοληθώ είπα να μοιραστώ τη μαυρίλα των σκέψεων μου μαζί σας, να σας σαπίσω λιγάκι την ψυχή.
Έχουμε και λέμε λοιπόν.
Ανθρώπινες σχέσεις. *Ερωτικές ανθρώπινες σχέσεις.
ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟΣΟ ΥΠΕΡΕΚΤΙΜΗΜΕΝΕΣ?
Αντιλαμβάνομαι ότι είναι ωραίες οι αγκαλιές, τα φιλιά, το χουχούλιασμα κάτω απ' τα παπλώματα παρέα και όλες αυτές οι ζουζουνιές, αλλά σκεφτείτε το λίγο. ΑΞΙΖΕΙ ΤΟΝ ΚΟΠΟ? Αξίζει αγαπητή τα δάκρυα που θα ρίξεις και το παγωτό που θα καταναλώσεις επειδή εκείνος σε βαρέθηκε/απάτησε? Αξίζει αγαπητέ τα λεφτά σε πιώματα που θα ξοδέψεις για τους ίδιους λόγους και αξίζει τα λεφτά που ξόδεψες για εκείνη σχεδόν κάθε φορά που βγαίνατε έξω (τις οποίες φορές που βγαίνατε έξω, θα θυμάτε τις μισές γιατί δεν πλήρωσε ούτε ένα ευρώ. Η καριόλα.)?
Ναι, βέβαια, τώρα θα μου πείτε //φωνή αυτιστικού: Ναι ρε Κασσανδρα αλλά αυτό που θα μοιραστείς με τον άλλον είναι κάτι πρωτόγνωρο και ο έρωτας είναι ένα δυνατό συναίσθημα και μέσω μιας σχέσης θα ωριμάσεις και θα γνωρίσεις καλύτερα τον εαυτό σου και αν δεν ενδώσεις στον έρωτα και τον αρνηθείς, ουσιαστικά αρνήσαι τα ίδια τα συναισθήματά σου και δεν ζεις και μπλα μπλα μπλα.
Και εγώ θα σας απαντήσω: Τι είναι μικρά ζουζούνια μου αυτό που λέμε "σχέση"? Αργείς να δώσεις απάντηση οπότε θα σου απαντήσω εγώ. Αυτό που λέμε σχέση είναι ουσιαστικά αμοιβαία εμπιστοσύνη και σεβασμός ΣΥΝ το ερωτικό στοιχείο (βλέπε πόθος, καύλα, όπωςστοδιάολοθεςπεςτο).
Και σε ρωτάω λοιπόν.
Που βρίσκεις αμοιβαία εμπιστοσύνη και σεβασμό? Σ' αυτούς που αποκαλείς "φίλους σου".
Που βρίσκεις ερωτική έλξη? Σε οποιονδήποτε σου καυλώσει.
Αφού λοιπόν τα διαχωρίσαμε στις λέξεις, γιατί να μην τα διαχωρίσουμε και στην πράξη? Σκέψου λίγο. Όταν έχεις μία σχέση και ακολουθήσει ο χωρισμός, χάνεις κάτι απίστευτα σημαντικό για σένα γιατί τα έχεις βάλει όλα σε μια σαλάτα και έχεις φτιάξει έναν αχταρμά. Ενώ εάν τα διαχωρίσεις, ό, τι και να πάει στραβά με τον εραστή σου, απλά ξεκόβεις και τελειώνει εδώ το θέμα. Και για να το πω και πιο ωμά, έχε τους φίλους σου, έχε και τα ερωτικά σου αντικείμενα (νόου οφένς). Βέβαια για σας τους άντρες είναι πολύ πιο εύκολο μιας και βγαίνετε οι γαμιάδες ενώ εμείς βγαίνουμε οι πουτάνες. Και γι αυτόν ακριβώς τον λόγο, δεν αποκάλεσα κανέναν μαλάκα επειδή πάει με πολλές και καμία πουτάνα επειδή πάει με πολλούς.
Και στο κάτω κάτω σκεφτείτε... πόσων από σας οι γονείς έχουν χωρίσει? Οι φίλοι έχουν χωρισει? Πόσο σας επηρέασε? Και τελος, πόσο ακόμα καιρό θα σας πάρει για να καταλάβετε ότι ο άνθρωπος ΔΕΝ είναι μονογαμικό πλάσμα και οι σχέσεις είναι δημιούργημα του σύγχρονου πολιτισμού? Δεν είναι τυχαίο το ότι όλες οι σχεσεις εχουν ημερομηνία λήξης και μην μου πείτε για παππούδες που μένουν μαζί για πάντα, γιατί είναι μαζί λόγω συνήθειας και αυτό είναι ακόμα χειρότερο από έναν απλό χωρισμό.
Aπλά... Thnik about it.
Έχουμε και λέμε λοιπόν.
Ανθρώπινες σχέσεις. *Ερωτικές ανθρώπινες σχέσεις.
ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟΣΟ ΥΠΕΡΕΚΤΙΜΗΜΕΝΕΣ?
Αντιλαμβάνομαι ότι είναι ωραίες οι αγκαλιές, τα φιλιά, το χουχούλιασμα κάτω απ' τα παπλώματα παρέα και όλες αυτές οι ζουζουνιές, αλλά σκεφτείτε το λίγο. ΑΞΙΖΕΙ ΤΟΝ ΚΟΠΟ? Αξίζει αγαπητή τα δάκρυα που θα ρίξεις και το παγωτό που θα καταναλώσεις επειδή εκείνος σε βαρέθηκε/απάτησε? Αξίζει αγαπητέ τα λεφτά σε πιώματα που θα ξοδέψεις για τους ίδιους λόγους και αξίζει τα λεφτά που ξόδεψες για εκείνη σχεδόν κάθε φορά που βγαίνατε έξω (τις οποίες φορές που βγαίνατε έξω, θα θυμάτε τις μισές γιατί δεν πλήρωσε ούτε ένα ευρώ. Η καριόλα.)?
Ναι, βέβαια, τώρα θα μου πείτε //φωνή αυτιστικού: Ναι ρε Κασσανδρα αλλά αυτό που θα μοιραστείς με τον άλλον είναι κάτι πρωτόγνωρο και ο έρωτας είναι ένα δυνατό συναίσθημα και μέσω μιας σχέσης θα ωριμάσεις και θα γνωρίσεις καλύτερα τον εαυτό σου και αν δεν ενδώσεις στον έρωτα και τον αρνηθείς, ουσιαστικά αρνήσαι τα ίδια τα συναισθήματά σου και δεν ζεις και μπλα μπλα μπλα.
Και εγώ θα σας απαντήσω: Τι είναι μικρά ζουζούνια μου αυτό που λέμε "σχέση"? Αργείς να δώσεις απάντηση οπότε θα σου απαντήσω εγώ. Αυτό που λέμε σχέση είναι ουσιαστικά αμοιβαία εμπιστοσύνη και σεβασμός ΣΥΝ το ερωτικό στοιχείο (βλέπε πόθος, καύλα, όπωςστοδιάολοθεςπεςτο).
Και σε ρωτάω λοιπόν.
Που βρίσκεις αμοιβαία εμπιστοσύνη και σεβασμό? Σ' αυτούς που αποκαλείς "φίλους σου".
Που βρίσκεις ερωτική έλξη? Σε οποιονδήποτε σου καυλώσει.
Αφού λοιπόν τα διαχωρίσαμε στις λέξεις, γιατί να μην τα διαχωρίσουμε και στην πράξη? Σκέψου λίγο. Όταν έχεις μία σχέση και ακολουθήσει ο χωρισμός, χάνεις κάτι απίστευτα σημαντικό για σένα γιατί τα έχεις βάλει όλα σε μια σαλάτα και έχεις φτιάξει έναν αχταρμά. Ενώ εάν τα διαχωρίσεις, ό, τι και να πάει στραβά με τον εραστή σου, απλά ξεκόβεις και τελειώνει εδώ το θέμα. Και για να το πω και πιο ωμά, έχε τους φίλους σου, έχε και τα ερωτικά σου αντικείμενα (νόου οφένς). Βέβαια για σας τους άντρες είναι πολύ πιο εύκολο μιας και βγαίνετε οι γαμιάδες ενώ εμείς βγαίνουμε οι πουτάνες. Και γι αυτόν ακριβώς τον λόγο, δεν αποκάλεσα κανέναν μαλάκα επειδή πάει με πολλές και καμία πουτάνα επειδή πάει με πολλούς.
Και στο κάτω κάτω σκεφτείτε... πόσων από σας οι γονείς έχουν χωρίσει? Οι φίλοι έχουν χωρισει? Πόσο σας επηρέασε? Και τελος, πόσο ακόμα καιρό θα σας πάρει για να καταλάβετε ότι ο άνθρωπος ΔΕΝ είναι μονογαμικό πλάσμα και οι σχέσεις είναι δημιούργημα του σύγχρονου πολιτισμού? Δεν είναι τυχαίο το ότι όλες οι σχεσεις εχουν ημερομηνία λήξης και μην μου πείτε για παππούδες που μένουν μαζί για πάντα, γιατί είναι μαζί λόγω συνήθειας και αυτό είναι ακόμα χειρότερο από έναν απλό χωρισμό.
Aπλά... Thnik about it.
December 6, 2012
Και η κόλαση είναι κάτι το βασανιστικά όμορφο
και μακάρι να ήξερες
πως το τίποτα που μου προσφέρουν τα δικά σου δεσμά
είναι ο Παράδεισος
που οι άλλοι ονομάζουν Κόλαση
December 5, 2012
They say the future's out to get you. And they will let you fall.
Και έπειτα από τόσες βδομάδες το πήρα απόφαση να βγω απ' το κλουβί μου και να βρεθώ ανάμεσα σε κόσμο, μπας και μου φύγει αυτή η ακαταμάχητη επιθυμία να μείνω μακριά απ' τα πάντα.
Κατέληξα λοιπόν σε ένα λεωφορείο γεμάτο βρεγμένους φοιτητές και τη στιγμή που άρχισε να με πιάνει πανικός άνοιξαν οι πόρτες και βρέθηκα στο λησμονημένο Πανεπιστήμιο Αιγαίου. Αφού λοιπόν έγινα κάτι παραπάνω από μούσκεμα, χάρηκα στιγμιαία που δεν κυκλοφορούσε πολύς φοιτητόκοσμος.
Λάθος.
Μπαίνοντας στο κυλικείο για να πάρω τον πολυπόθητο ζεστό καφέ μου, η αγοραφοβία μου έφτασε στα ύψη. Σκεφτείτε να βρίσκεστε σε ένα ασανσέρ που χωράει το πολύ 7 άτομα και να είστε γύρω στα 15. Πανικός. Κοκάλωσα στη θέα της λαοθάλασσας των φοιτητών που είχαν κατακλείσει το κυλικείο και η βαβούρα που επικρατούσε ένιωθα να μου λιώνει τα παγωμένα μου αυτιά. Με το ζόρι λοιπόν, πήρα τον καφέ μου (αφού πάω στοίχημα ότι απέδειξα κυριολεκτικά στην κοπέλα στο κυλικείο ότι είμαι αυτιστική) και έφυγα άρον άρον για να καταλήξω έξω απ' το κτίριο γεωγραφίας, μόνη, μες το κρύο, να σκέφτομαι γιατί έκανα καν τον κόπο να ανέβω.
Μετά από κανένα μισάωρο μιζέριας λοιπόν, κατέβηκα κέντρο και αφού πήρα γατοτροφή για τη συγκάτοικό μου, πήγα στο πάρκο, εκατσα σε ένα παγκάκι και περίμενα τη δυνατή βροχή που έπεφτε να ξεπλύνει τη συναισθηματική σαπίλα από πάνω μου.
Και το ερώτημα είναι το εξής: Αυτή τη ζωή ήθελα εγώ για μένα?
Νιώθω κουρασμένη όλη την ώρα, πιέζω τον εαυτό μου να έρχεται σε επαφή με άλλους ανθρώπους, δεν έχω στάλα όρεξης να ασχοληθώ με τις υποχρεώσεις μου, έχω συνεχώς την ασίγαστη επιθυμία να πάρω ένα πλοίο και να πάω όπου με βγάλει, και έχω διαβάσει τοοοσα πολλά βιβλία που μέχρι και τα όνειρα που βλέπω, δεν αφορούν εμένα, αλλά τους χαρακτήρες των βιβλίων. Όσο απαίσια ωραίο κι αν ακούγεται για μια μαζόχα λάικ μι, όχι, δεν είχα φανταστεί έτσι το μέλλον μου.
Και θυμώνω που μένω στάσιμη.
Και θυμώνω που ζω σε ένα αυτοδημιούργητο κλουβί.
Και νευριάζω και κλαίω και φωνάζω και θέλω να δείρω κάποιον να ξεσπάσω, αλλά με τι δύναμη, με το ζόρι ανεβαινω την ανηφόρα για το σπίτι μου (καπνίστρια βλέπετε).
Και έχω γυρίσει στην ηλίθια ηλικία των 17 που δεν είχα ιδέα ποια είμαι και τι θέλω να κάνω με τη ζωή μου. Πρέπει να πάρω μια απόφαση για το τι θέλω να κάνω. Και πολύ φοβάμαι ότι ενάμιση χρόνος πήγε τζάμπα, ακολουθώντας έναν δρόμο που πολύ απλά, δεν είναι ο δικός μου. Και αν δεν είναι αυτός? Ποιός είναι?
Ζηλεύω τα άτομα που έχουν στόχους, που ξέρουν τι θέλουν. Αλλά πολύ φοβάμαι ότι και να είχα στόχους αντι να τους πετύχω εγώ, θα πετύχαιναν αυτοί εμένα.
Και πώς θα βρω να κάνω κάτι στη ζωή μου απ' την στιγμή που τα βαριέμαι όλα? Βαριέμαι τόσο μα τόσο εύκολα τα πάντα. Ξεκινάω κάτι και το αφήνω στη μέση γιατί σταμάτησε να μου είναι ενδιαφέρον. Συνήθως λειτουργώ ενστικτωδώς, παρορμητικά. Για να πάρω στα σοβαρά το μέλλον μου και να βάλω έναν στόχο, χρειάζομαι υπομονή και αφοσίωση, κάτι τελείως αντίθετο με μένα.
Και επειδή ξέρω τον εαυτό μου, θα στείλω όλες μου τις σκέψεις στον διάολο, θα στεγνώσω τα βρεγμένα μου ρούχα και θα βρω κάποιον να με συντροφεύσει στα πιόματα που θα ακολουθήσουν.
Κατέληξα λοιπόν σε ένα λεωφορείο γεμάτο βρεγμένους φοιτητές και τη στιγμή που άρχισε να με πιάνει πανικός άνοιξαν οι πόρτες και βρέθηκα στο λησμονημένο Πανεπιστήμιο Αιγαίου. Αφού λοιπόν έγινα κάτι παραπάνω από μούσκεμα, χάρηκα στιγμιαία που δεν κυκλοφορούσε πολύς φοιτητόκοσμος.
Λάθος.
Μπαίνοντας στο κυλικείο για να πάρω τον πολυπόθητο ζεστό καφέ μου, η αγοραφοβία μου έφτασε στα ύψη. Σκεφτείτε να βρίσκεστε σε ένα ασανσέρ που χωράει το πολύ 7 άτομα και να είστε γύρω στα 15. Πανικός. Κοκάλωσα στη θέα της λαοθάλασσας των φοιτητών που είχαν κατακλείσει το κυλικείο και η βαβούρα που επικρατούσε ένιωθα να μου λιώνει τα παγωμένα μου αυτιά. Με το ζόρι λοιπόν, πήρα τον καφέ μου (αφού πάω στοίχημα ότι απέδειξα κυριολεκτικά στην κοπέλα στο κυλικείο ότι είμαι αυτιστική) και έφυγα άρον άρον για να καταλήξω έξω απ' το κτίριο γεωγραφίας, μόνη, μες το κρύο, να σκέφτομαι γιατί έκανα καν τον κόπο να ανέβω.
Μετά από κανένα μισάωρο μιζέριας λοιπόν, κατέβηκα κέντρο και αφού πήρα γατοτροφή για τη συγκάτοικό μου, πήγα στο πάρκο, εκατσα σε ένα παγκάκι και περίμενα τη δυνατή βροχή που έπεφτε να ξεπλύνει τη συναισθηματική σαπίλα από πάνω μου.
Και το ερώτημα είναι το εξής: Αυτή τη ζωή ήθελα εγώ για μένα?
Νιώθω κουρασμένη όλη την ώρα, πιέζω τον εαυτό μου να έρχεται σε επαφή με άλλους ανθρώπους, δεν έχω στάλα όρεξης να ασχοληθώ με τις υποχρεώσεις μου, έχω συνεχώς την ασίγαστη επιθυμία να πάρω ένα πλοίο και να πάω όπου με βγάλει, και έχω διαβάσει τοοοσα πολλά βιβλία που μέχρι και τα όνειρα που βλέπω, δεν αφορούν εμένα, αλλά τους χαρακτήρες των βιβλίων. Όσο απαίσια ωραίο κι αν ακούγεται για μια μαζόχα λάικ μι, όχι, δεν είχα φανταστεί έτσι το μέλλον μου.
Και θυμώνω που μένω στάσιμη.
Και θυμώνω που ζω σε ένα αυτοδημιούργητο κλουβί.
Και νευριάζω και κλαίω και φωνάζω και θέλω να δείρω κάποιον να ξεσπάσω, αλλά με τι δύναμη, με το ζόρι ανεβαινω την ανηφόρα για το σπίτι μου (καπνίστρια βλέπετε).
Και έχω γυρίσει στην ηλίθια ηλικία των 17 που δεν είχα ιδέα ποια είμαι και τι θέλω να κάνω με τη ζωή μου. Πρέπει να πάρω μια απόφαση για το τι θέλω να κάνω. Και πολύ φοβάμαι ότι ενάμιση χρόνος πήγε τζάμπα, ακολουθώντας έναν δρόμο που πολύ απλά, δεν είναι ο δικός μου. Και αν δεν είναι αυτός? Ποιός είναι?
Ζηλεύω τα άτομα που έχουν στόχους, που ξέρουν τι θέλουν. Αλλά πολύ φοβάμαι ότι και να είχα στόχους αντι να τους πετύχω εγώ, θα πετύχαιναν αυτοί εμένα.
Και πώς θα βρω να κάνω κάτι στη ζωή μου απ' την στιγμή που τα βαριέμαι όλα? Βαριέμαι τόσο μα τόσο εύκολα τα πάντα. Ξεκινάω κάτι και το αφήνω στη μέση γιατί σταμάτησε να μου είναι ενδιαφέρον. Συνήθως λειτουργώ ενστικτωδώς, παρορμητικά. Για να πάρω στα σοβαρά το μέλλον μου και να βάλω έναν στόχο, χρειάζομαι υπομονή και αφοσίωση, κάτι τελείως αντίθετο με μένα.
Και επειδή ξέρω τον εαυτό μου, θα στείλω όλες μου τις σκέψεις στον διάολο, θα στεγνώσω τα βρεγμένα μου ρούχα και θα βρω κάποιον να με συντροφεύσει στα πιόματα που θα ακολουθήσουν.
Subscribe to:
Posts (Atom)