Με κατατρώει η ανηδονία κάτι μέρες σερί. 
Σιχαίνομαι. 
Θέλω να βγάλω το δέρμα μου.
Κοιμάμαι πολύ για να μη νιώθω ψυχικά ανάπηρη, βασικά ούτε καν, έχω αυτοκτονήσει ψυχικά -αυτό δε συμβαίνει όταν χάνεις το πάθος σου?
Κοιμάμαι πολύ λοιπόν, και νιώθω ότι σταματάω σταδιακά να μιλάω -κάτι που διορθώνουν οι ουσίες, ξεκάθαρα, αλλά δεν υπάρχει κουράγιο ούτε να τις ψάξω ούτε καν να τις καταναλώσω σε αξιοπρεπή βαθμό. 
Δε βγαίνω έξω όταν είμαι έτσι. Τα χαμόγελα, τα γέλια των ανθρώπων με ενοχλούν, ακόμη και όταν βρίσκομαι με κοντινά μου άτομα, όταν μου μιλάνε με ενθουσιασμό για τη μέρα τους, για τη δουλειά τους, νιώθω να τα απεχθάνομαι, με βουτάνε πιο βαθιά στην κατάθλιψη. Η ζήλια μου ξεσκίζει τη κουρελιασμένη μου ψυχή, τους φθονώ μέχρι αηδίας .
Αλλά το βάσανο δε σταματάει εκεί, και μέσα στο σπίτι ακόμη, θα ακούγονται μουσικές και εύθυμες φωνές απ' τον έξω κόσμο, που τις νιώθω σαν καυτό χαστούκι πάνω στο μάγουλό μου -νιώθω να με υβρίζουν, να με χλευάζουν με την καλοπέρασή τους.
Τέτοιες μέρες θέλω να παρατήσω τη δουλεια μου. Θέλω να χαρίσω την κάμερά μου, μοιάζει αξιοθρήνητη στα χέρια μου. Θέλω να δώσω τη γάτα σε κάποιον που θα τη φροντίζει καλύτερα απο εμένα. Θέλω να πετάξω τα βιβλία μου, τα ρούχα , τα μπλοκ , τα χάπια, τα πάντα όλα στο πατωμα, να τα ποδοπατήσω, να τα φτύσω, να τα κάψω, κανένα τους δε λειτουργεί, δε με ευχαριστεί, δε προσφέρουν ούτε καν μια λειψή ικανοποίηση.
Θέλω να μείνω χωρίς τίποτα, άδεια και απο υλικά αγαθά, εδώ, στο σπίτι, με την υπόλοιπη δυστυχισμένη μου οικογένεια -τουλάχιστον μ αυτούς μπορώ να ταυτιστώ.
Μα πιο πολύ απ' όλα θέλω να στείλω τους λιγοστούς μου φίλους, τα κοντινά μου άτομα, στο διάολο. Να μη τους χαλάω τα απογεύματα ακυρώνοντας εξόδους. Τα βράδια τους κλαίγοντας στα πατώματα. Να μην τους ρουφάω την ενέργεια με την αέναη μιζέρια μου. Να μην τους πληγώνω αγαπώντας τους άσχημα -καθώς μισώ τον εαυτό μου πιο πολύ απ' όσο θα μπορούσα ποτέ να αγαπήσω κάποιον.