Ποτέ δεν ήθελα να ενταχθώ στον κόσμο των μεγάλων, ποτέ. Ήδη από παιδάκι ήξερα ότι η ενηλικίωση για μένα συνεπάγεται γηρατειά και δυστυχία. Ίσως γι αυτό φοβόμουν να μεγαλώσω -ίσως γι αυτό όλοι φοβούνταν να μεγαλώσουν.
Έτσι κι αλλιώς ο κόσμος των μεγάλων είναι βουτηγμένος στο φόβο, και γύρω στα δεκαεννιά σου, είναι που χάνεις τη γλυκιά άγνοια κινδύνου.  Και όσο περνάνε τα χρόνια η τρέλα μέσα στο κεφάλι σου ξεχύνεται και παραέξω. Και οι δικές μου φοβίες πληθαίνουν. Περπατάω στο δρόμο και φαντασιώνομαι να με χτυπάει αυτοκίνητο και να με παρασέρνει, εγκλωβισμένη στους τέσσερις τροχούς του ή να σκοντάφτω και πέφτοντας να σπάει ο λαιμός μου στη μέση, στην άκρη του πεζοδρομίου. Ακούω αεροπλάνα να πετούν και ασυναίσθητα προσπαθώ να κρυφτώ κάτω από κάποιο υπόστεγο (λες και αυτό θα μπορούσε να με σώσει)  τρέμοντας ότι θα πέσει πάνω μου ή ότι θα ρίξουν βόμβες. Πέφτω στο κρεβάτι και τρέμω ότι το ταβάνι θα καταρρεύσει -ώρες ώρες δυσκολεύομαι μέχρι και να καθαρίσω, κάνοντας εικόνες στο κεφάλι μου τη χλωρίνη να πέφτει πάνω στα γυμνά μου χέρια και να παθαίνω χημικό έγκαυμα. Και η χειρότερη φοβία απ' όλες? Η σιγουριά ότι το σώμα μου θα εγκαταλείψει. Ότι θα αρρωστήσω και απλά το ανοσοποιητικό μου σύστημα θα στέκεται μετέωρο, έχοντας παραδώσει τα όπλα -ένας τρόπος για να με εκδικηθεί το σώμα μου για τον τρόπο που του φέρομαι και για το πόσο το μισώ.
Βέβαια κάποια στιγμή καταλαβαίνεις ότι δε φοβάσαι μόνος σου. Ότι μπερδεμένοι, φοβισμένοι και ψυχικά ανάπηροι είναι πάνω κάτω όλοι, όχι μόνο εσύ. Και νιώθεις μια γλυκιά παρηγοριά. Στην αρχή.
Μετά πανικοβάλλεσαι. Αντιλαμβάνεσαι ότι είσαι ακόμη πιο μόνος. Αν όλοι ειναι ελλατωματικοί τότε ποιος θα σε σώσει, ποιος θα απλώσει το χέρι του να σε αρπάξει να μην πέσεις, ποιος θα σε κάνει καλύτερο άνθρωπο?
Κανείς.
Πάνω σου πέφτει η ευθύνη αλλά είσαι ένας γαμημένος τεμπέλης (τύπικαλ μι).
Ωστόσο επειδή είμαι αισιόδοξα απαισιόδοξη και έχω, όλως παραδόξως, κρατήσει την παιδική μου αφέλεια, λέω ότι δεν πειράζει και ότι όλα θα πάνε καλά.
Είναι αυτή η ελπίδα και το σκίρτημα στην καρδιά κάθε φορά που κάνεις χειραψία μ' έναν καινούριο άνθρωπο.