I'm killing time on Valentine's, waiting for the day to end

Μακάρι αυτά να μπορούσα να στα πω αυτοπροσώπως. Να ήταν ένα όμορφο, ηλιόλουστο πρωινό μιας άνοιξης και να καθόμασταν στο καφενείο κοντά στο σπίτι μου, με τον ήλιο να ζεσταίνει τους κρύους καφέδες μας.
Όπως όταν σου κρατούσα το χέρι εκείνο το χριστουγεννιάτικο πρωινό που χιόνιζε πολύ και πήγες να με φιλήσεις και κουτουλήσαμε και ήταν σα σκηνή από χαζορομαντική ταινία. 

Θα σου μιλούσα. Κι εσύ τότε θα με κοιτούσες.
Θα έλεγες κάτι ειρωνικό ή κάποια χαζομάρα. 

Αλλά δεν θα με ένοιαζε γιατί θα μ' έκανες να νιώσω όμορφα.
Ασφαλής.
Θα μου έδινες και μια αγκαλιά.

Απ' την άλλη ίσως και να μην σου μιλούσα καθόλου. Διότι πάντα ήμουν επιφυλακτική στο τι σου έλεγα.

Σα να σε έχω εξιδανικεύσει λιγάκι.

Σίγουρα σε έχω εξιδανικεύσει. Λίγο που περάσανε τα χρόνια και νοσταλγώ γενικά εκείνη τη σχετικά ανέμελη εποχή, λίγο οι λεκέδες έρωτα κι ανιδιοτελούς αγάπης που μείναν στην ψυχή μου για τη δική σου ψυχή, δεν είναι περίεργο να το 'χω κάνει.

Αλλά τ' ορκίζομαι στο πιο αγνό κομμάτι της ψυχής μου, ότι εσένα σ' αγάπησα δίχως κανένα όρο και κανένα ώφελος. Μόνο με λίγο φόβο.

Και συγχώρεσα την κάθε σκάρτη πράξη σου προς εμένα ακριβώς την ίδια στιγμή που τη διέπραξες.
Αλλά τι περίεργη και μοναδική αγάπη που είναι. Ατέλειωτη θα έλεγε κανείς. Διότι όταν ο άλλος έχει άρρωστη ψυχή, τα κενά της έχουν τρύπες. Όσο και να τα γεμίζεις, στο τέλος μένουν κενά. Και όλο δίνεις και δίνεις και δίνεις, ένας φαύλος κύκλος μέχρι να στερέψεις, μέχρι ο άλλος να σε απομυζήσει -γι αυτό είναι ατέλειωτη, γιατί εν τέλη δεν στερεύεις ποτέ.

Μου έμαθες να αγαπάω δύσκολα. Ότι η αγάπη θέλει κόπο και πόνο. Γι αυτό μόνο έτσι φαντάζει αληθινή.

Αλλά δες τι γίνεται, κανείς πρέπει να δει και την ρεαλιστική πλευρά των πραγμάτων: Χειραγωγούσαμε συναισθηματικά ο ένας τον άλλον και φτάσαμε στο σημείο να το νομίσουμε γι αγάπη.

Hush

Και όπως ήθελα να σου πω τότε και ποτέ δεν το είπα,

Θα μπορούσες να μου προσάψεις τα πάντα. Όλα τα άσχημα του κόσμου. Αλλά ποτέ, ποτέ, μα π-ο-τ-έ δεν θα μπορούσες να μου προσάψεις ότι δεν ήμουν καλή φίλη.
Μπορεί να φέρθηκα άσχημα σε κόσμο, να υπήρξα ψεύτρα και εγωίστρια και άτιμη.
Αλλά ποτέ σε σένα.
Ναι, ίσως δεν άξιζα τη φιλία σου για τον οποιονδήποτε απ' αυτούς τους λόγους.
Αλλά όχι επειδή δεν ήμουν καλή φίλη.
Μπορεί να μην είμαι καλή κόρη, καλή γκόμενα, καλή φοιτήτρια.
Αλλά χωρίς αμφιβολία.. Χωρίς καμία απολύτως αμφιβολία, είμαι καλή φίλη.
Ίσως να είναι μονόδρομος, ή ένα ακόμη σοκάκι,  για να μπεις στην ευθεία της δικής μου ψυχής και αυτός ο δρόμος είναι μέσω της φιλίας. Και όταν θεωρήσω ένα άτομο φίλο -όχι παρέα, φίλο- τότε δεν έχεις να περιμένεις τίποτα λιγότερο απ' τα πάντα από μέρους μου.
Κι αυτό ακριβώς έγινε κι ευτυχώς που το αντιλήφθηκες νωρίς.
Γιατί σου στάθηκα, γιατί σε πόνεσα, γιατί σε λάτρεψα. 
Γιατί κι εγώ, κι εσύ, προσπαθούμε με την ίδια επιμονή να γεμίσουμε κενές ψυχές που μπάζουν από παντού.
Γιατί είναι τόσο ακραία δύσκολο να κρατήσεις ένα άτομο που σε ξέρει τόσο καλά και σε κρίνει -με την καλή έννοια- όπως θα έκρινες εσύ ο ίδιος τον εαυτό σου στον καθρέφτη.
Είμαστε soulmates, δια βίου σύντροφοι. Σαν τους αετούς. Και κάποια φλαμίνγκο (γέλια).
Και είναι απίστευτα γελοίο το ότι κάποιοι βρίσκουν περίεργη τη ζήλεια που υπάρχει, όταν ένας άλλος πιθανός φίλος εμφανίζεται στο προσκήνιο, το έχεις προσέξει?
Συμβαίνει ακριβώς γιατί όλοι, έχουν συνδέσει την έννοια της αφοσίωσης και της ανιδιοτελούς αγάπης, με κάτι ερωτικό. Με κάτι το οποίο θα εκλείψει -συνήθως- στα 2-3 χρόνια. Το πολύ.
Και τόσοι, μα τόσοι άνθρωποι, έχουν συνηθίσει να εκφράζουν τα, κατα τ' άλλα, ειλικρινή τους συναισθήματα αγάπης, με τόση ευκολία και ζήλο που έχουν καταντήσει λόγια εφήμερα και ψεύτικα, χωρίς καμία ιδιαίτερη σημασία. Κι αυτό είναι ένα θέμα, αν αναλογιστείς ότι επί δεκαπέντε ολόκληρα χρόνια εγώ είμαι εδώ ακόμα και στα λέω, και τα εννοώ και θα στα λέω, και τα κρατάω σαν στολίδι πολύτιμο.
Διότι μπορεί ένας φίλος να μην καταφέρνει να αντικαταστήσει έναν ερωτικό σύντροφο, αλλά ούτε κι ένας ερωτικός σύτροφος μπορεί να αντικαταστίσει έναν φίλο.
Κι όταν με ρωτάνε αν πιστεύω στο Θεό, απαντάω πως ναι, πιστεύω.
Γιατί έχει κάτσει συνάμα μου, στο μπαλκόνι, με ένα ποτήρι κρασί και του ξετύληξα ολάκερη την ψυχή μου εμπρός στα πόδια του.
Γιατί έχει τ' όνομά σου.
Και γιατί δεν θα μπορούσα να φανταστώ καμία άλλη συντροφιά στον κόσμο, θεϊκή ή και μη, καλύτερη απ' τη δική  σου.