Θα ξεκινήσω το ποστ όσο πιο λυρικά μου επιτρέπει η ανατροφή μου.
Ο ήλιος καίει σαν πούστης και ζεσταίνομαι, πεθαίνω από πόνους περιόδου, ο καφές δεν πέτυχε και το μάθημα των τρεις είναι ένα άπιαστο όνειρο αλλά δεν πα να γα-.
Παραδόξως έχω πολύ καλή διάθεση, γι αυτό θα ανοίξω το ερκοντίσιον, θα χαπακωθώ, θα ξανακάνω καφέ και θα χαζέψω τις σημειώσεις απ' το μάθημα αργότερα. Θα πάω βόλτα στο λιμάνι τρώγοντας γρανίτα φράουλα, θα σταματήσω κάπου για καφέ διαβάζοντας για την επιρροή, την ψευδεπιστήμη και τις νευρωνικές διασυνδέσεις, θα γυρίσω σπίτι, θα μαγειρέψω, θα καώ στο fallacyfiles.org με τη γάτα μου να μου ζεσταίνει τα πόδια κι έπειτα έχει πάρτυ στο lazy. Θα σκάψω μέσα μου, θα φτάσω στον πυρήνα μου, να καώ από πόθους και πάθη, μέχρι να συνηθίσω το καψάλισμα. Μέχρι να πάθω ανοσία στην γρίπη των πολλών, την αρρώστια της καλοπέρασης. Κι όλα θα κυλήσουν ήρεμα κι ανώδυνα. Εκτός από κάτι πολύ βασικό.
Είμαι σχεδόν μόνη μου. Τα κάνω όλα μόνη μου.
Η αντικειμενική μοναξιά που λέμε.
Ένας αξιολάτρευτος αλητάκος ένα πρωί μου είχε εξηγήσει ότι στα γερμανικά η μοναξιά χωρίζεται σε δύο λέξεις. Η πρακτική, αντικειμενική μοναξιά -όταν όντως δεν έχεις κανέναν- ονομάζεται allein και η άλλη, η εσωτερική, όταν βρίσκεσαι ανάμεσα σε άτομα και πάλι νιώθεις μόνος ονομάζεται einsam.
Λοιπόν... Ανέκαθεν θεωρούσα τον εαυτό μου άτομο που έδινε περισσότερη βάση και έδειχνε κατανόηση σε άτομα που βίωναν το πρώτο είδος μοναξιάς, διότι πως να το κάνουμε, είναι ελεεινά δύσκολο να είσαι ολομόναχος. Και ανέκαθεν ένιωθα μια ιδιαίτερη σιχασιά για τα άτομα που κλαίγονταν με πόνο και οδύνη για το δεύτερο είδος μοναξιάς, ακριβώς γιατί πιστεύω ότι πάντα βρίσκεται μέσα μας και το βιώνουμε όλοι ανά περιόδους, παρεούλα, οπότε θα έπρεπε να βγάζουν τον σκασμό και να σκουπίσουν τις μυξούλες τους.
Αλλά το θέμα μου δεν έγκειται εκεί.
Έχω την εντύπωση πως τείνω προς το πρώτο είδος μοναξιάς λόγω φόβου, μην ξαναβιώσω το δεύτερο.
Επιλέγω να βγαίνω μόνη μου βόλτες, να διαβάζω μόνη μου σημειώσεις κρατώντας απόσταση απ' τη σχολή και αποφεύγω να κάνω οποιαδήποτε σοϊκή συζήτηση με την παρέα μου, προτιμώντας την συντροφιά ενός μπλογκ.
Απομακρύνομαι απ' τα κοντινά μου άτομα.
"Ήμουν απασχολημένη, τρέχω απ' το πρωί", είναι η απάντηση που δίνω κάθε φορά που με ρωτάνε για πιο λόγο χάνομαι, και το μετανιώνω αμέσως μετά γιατί εν μέρη είναι ψέμα. Είναι δυνατόν να μην βρεις έστω και λίγο χρόνο να μιλήσεις με τα αγαπημένα σου άτομα? Όχι, υποθέτω.
Ανοίγω θέμα συζήτησης που δεν θέλω να συζητάω μόνη μου.
Κάτι τέτοιες ώρες απαιτώ να γυρίσει ο αξιολάτρευτος αλητάκος, γιατί έχει φτάσει σε τέτοιο σημείο αναισθησίας που έχει αποβάλει την ανάγκη του "κριτικάρω" από μέσα του και η οικειότητα, σου βγαίνει αναπόφευκτα.
Θα κάτσουμε στο λιμάνι με ένα μπάφο στο χέρι, να εντρυφήσουμε ξανά σ' αυτό το χιλιομασημένο θέμα μέχρι να βαρεθούμε, και να μου προτείνει να φύγουμε γι' Αθήνα και να πω ναι, και να πάρει το πλοίο κι εγώ το δρόμο για το σπίτι.
