Θέλω.

Θέλω να γνωρίσω τον άθλιο παράδεισο της ζωής.

Θέλω να γνωρίσω την άσχημη ομορφιά του θανάτου.

Θέλω να περπατήσω τα μαγικά τοπία της φαντασίας του Τόλκιν.

Θέλω να διασχίσω την Κόλαση του Δάντη.

Θέλω να κατρακυλήσω στα σκοτάδια της ποίησης κάποιων ξεχασμένων ποιητών.

Θέλω να κουρνιάσω στα άδυτα της ψυχής σου.

Θέλω με τα ακροδάχτυλά μου να φιλήσω τις κοιλότητες του δέρματός σου.

Θέλω να σκεπάσω τις πορφυρές σταγόνες των ματιών σου.

Θέλω το τίποτα, το δικό μου, να γίνει τα πάντα.

Στην Απώλεια της Ελπίδας.

Η απουσία σου με σκοτώνει, την νιώθω συνεχώς να αγγίζει απαλά, να ψηλαφίζει και έπειτα να σκαλίζει με μανία τις πληγές που προκάλεσε στα υπόγεια της ψυχής μου και να ουρλιάζω και να σφαδάζω απ’ τον πόνο και να μην σταματάω και να συνεχίζω να τρέχω να τρέχω για να ξεφύγω, απ’ το φως του ήλιου που φωτίζει τη θέση σου που τώρα είναι κενή και να κρυφτώ στα σκοτάδια στα οποία εθίστηκα να παίζω και δεν υπάρχει τέλος, οι σκέψεις τρέχουν, τρέχουν ποτάμι στο μυαλό μου και με ζαλίζουν, σκέψεις που η μία διαδέχεται την άλλη και δεν τις προλαβαίνω, δεν τις φτάνω, να πιαστώ από πάνω τους να γαληνέψω, να προσπαθήσω να κάνω την απουσία σου, ανάμνηση, πιο όμορφη και απ’ την παρουσία αλλά φτερουγίζουν βιαστικές και τις διαδέχονται άλλες πιο επώδυνες πιο τρομαχτικές που κάνουν το αίμα μου να βράζει –άχρωμο– δίχως στάλα ζωής μέσα του και περιμένω, προσμένω αυτήν την υπερβατική τελείωση να με προφτάσει, να με διαλύσει.

Τώρα, σώπασε.

Ξεκίνα να ξεχνάς και κλάψε μαζί μου.

Δεν έχω έμπνευση. Νομίζω έχω ξεμείνει από ιδέες. Βασικά, όχι, έχω ξεμείνει γενικότερα. Έχω ξεμείνει από τσιγάρα, έχω ξεμείνει από λεφτά, έχω ξεμείνει από φίλους, έχω ξεμείνει από όρεξη, έχω ξεμείνει από ζωή. 

Τόσο καιρό την ένιωθα να καίγεται. Να καίγεται απ’ τις ρίζες. Να απλώνει το χέρι της στις φλόγες της φωτιάς και με αναφιλητά να το παρακολουθεί να λιώνει. Στο τέλος έγινε γλυκιά συντροφιά για τα κοράκια. Δεν πειράζει. Δεν μου χρειαζόταν...Παντού περίσσευε...Παντού ξεψυχούσε...Δεν χωρούσε πουθενά...Τι κρίμα.

Τώρα την χρειάζομαι. Την αναζητάω, προσπαθώντας να την φέρω πίσω στη ζωή διότι η μνήμη έπαψε πια να την ζωγραφίζει. Όπως ακριβώς έπαψα εγώ να προσποιούμε ότι ο κόσμος έμεινε κενός και όχι εγώ η ίδια. 

Αλήθεια, έφυγε εκείνη ή εγώ;

Αλεξάνδρα, πάψε, πάψε, πάψε.