Divinity

Ο κόσμος έχει το ταλέντο να καταφέρνει να γίνεται όλο και πιο σκατένιος όσο περνάει ο καιρός, αλά ευτυχώς εμένα αυτήν την περίοδο, με αφήνει παγερά αδιάφορη -τουλάχιστον συναισθηματικά. Βγαίνω απ' το σπίτι μου χωρίς να με πιάνουν δυσφορία και ταχυκαρδίες. Είμαι πιο υπομονετική με τους ανθρώπους, είμαι ευχάριστη σε παρέα, είμαι πιο ευγενική, ακούω προσεκτικά όταν μου μιλάνε και στα καλύτερά μου απαντάω κιόλας .
Ο εγκέφαλός μου, μου λέει ότι είμαι αγχωμένη, αλλά δεν το νιώθω -δεν με πιάνει πανικός, ούτε ρίγη. Με πληροφορεί ότι είμαι λυπημένη, αλλά δεν το νιώθω -δεν μπορώ καν να βουρκώσω.
Το τελευταίο δώρο που έκανα στον εαυτό μου, μου έδωσε ναυτία, πονοκέφαλο και αυπνίες αλλά μου πήρε το μίσος. Μίσοςμίσοςμίσος. Τι όμορφη, λυρική λέξη. Τι απάνθρωπο συναίσθημα. Μ' αρέσει να το ξεστομίζω - τρέμω και μου κόβονται τα πόδια, στη σκέψη ότι μπορεί να το ξανανιώσω.
Δεν ξέρω αν θεωρώ την κατάσταση κάποιου είδους πνευματικής λύτρωσης ή τελεσίδικης συναισθηματικής εξαθλίωσης, το μόνο που ξέρω είναι ότι έχω επιτέλους χώρο να αναπνεύσω, χωρίς τη Δράκαινα (έτσι θα τη λέμε) τεχνηέντως να μου μολύνει το μυαλό. 
Ίσως να μην είναι καλό να τα γράφω αυτά. Ισως πάλι να μην έχει και καμία γαμημένη σημασία. Άλλωστε ποτέ δε ζητιάνεψα λύπηση, μόνο λίγη επιβεβαίωση ότι όλα θα πάνε καλά. Γιατί δεν είναι οι "κακές μέρες" αυτές που μου γαμάνε τη ψυχή. Είναι οι "καλές", όταν έχω την λανθασμένη εντύπωση ότι καλυτερεύω.
Αυτά. Πάω να ξετυλίξω το ταλέντο μου στη γραφιστική.
Καιιι θα κλείσω με ευχή, γιατί είμαι στα πολύ χάι μου: Χαρούμενο 2016, και τώρα με τα κρύα να ντύνεστε καλά, γιατί θα κρυώσει η κοιλίτσα σας και θα κάνετε διάρροια.