Απέραντη, σιχαμένη αηδία.
Δεν ξέρω γιατί γράφω, δεν ξέρω καν πώς να νιώσω.
Βασικα,ψέμα,ξέρω γιατί γράφω.
Δεν γράφω πια γιατί θέλω -γράφω από ανάγκη.
Έχω ένα κόμπο στο στομάχι μου που με λυγίζει στα δύο. Θα έπρεπε να είμαι χαρούμενη γιατί όλα έχουν τελειώσει, αλλα απλά δεν μπορώ.
Νιώθω τόσο άσχημα με τον εαυτό μου και γι αυτό το λόγο θέλω να μείνω ολότελα μόνη μου, για να μην μοιραστώ αυτόν τον αισχρό εαυτό με κανέναν.
Θέλω να ξεράσω όλη τη λάσπη που με τάισαν, εκείνο το γαμημένο ξημέρωμα, που μου γάμησαν την αξιοπρέπεια, το δικαίωμα της επιλογής, τον εγωισμό,
Υπάρχουν παιχνίδια που δεν κάνει να παίζει κανείς.
Αυτό που μ' ενοχλεί είναι ότι χάνω την πίστη μου, όχι τη θρησκευτική, την πίστη μου στους ανθρώπους, στο φιλότιμο, στην καλοσύνη. Κανείς δεν μπορεί να αναλογιστεί πόσο με πληγώνει που βλέπω ανθρώπους κενούς, ρηχούς κι αναίσθητους. Ανθρώπους που το μόνο που τους τρομάζει είναι ο θάνατος και όχι οι πράξεις που έκαναν στη ζωή τους. Είναι το χειρότερο είδος ανθρώπων -οι κομπλεξικοί άνθρωποι. Έχουν αγνή κακία μέσα τους, Δεν έχω συναντήσει πιο άρρωστο μυαλό από μυαλό κομπλεξικού.
Όταν έλεγα ότι οι άνθρωποι ψάχνουν να πληγώσουν ο ένας τον άλλον γιατί είναι η μεγαλύτερη απτή απόδειξη ότι υπάρχουν, με έβγαζαν παρανοϊκή, αλλά δες. Δες. Συμβαίνει παντού. Συνέβη σε μένα. Θα συμβεί σε σένα -κανείς δε γλυτώνει.
Μα αυτό που μ' ενοχλεί παραπάνω απ' όλα είναι η συνειδητοποίηση του πόσο αδύναμος και πόσο ευαίσθητος χαρακτήρας είμαι, ζώντας τη ζωή μου πεθαίνοντας, πισωδρομώντας στις αναμνήσεις μου κάθε βράδυ, κερνώντας με ένα ποτήρι θάνατο.
Απ' την άλλη, βέβαια, άλλοι στη θέση μου θα έσερναν τα γόνατά τους μέχρι το νοσοκομείο να ζητήσουνε βοήθεια κι έπειτα θα έμπαιναν τρομαγμένοι κάτω απ' τα φουστάνια της μάνας τους.
Και τώρα που το σκέφτομαι, κάποιοι ήδη το 'χουν κάνει.
No comments:
Post a Comment