Και μια νύχτα σαν κι αυτές σκέφτομαι οτι όσο κι αν προσπαθώ δεν μπορώ ν' αλλάξω.
Σκεπτόμενη τα υπέρ και τα κατά μιας ανήθικης πράξης.
Κι αιμάτινες -κόκκινες- ραβδώσεις, πάνω σε βελούδινο λαιμό, να  τρέχουν οι σκέψεις μου.
Και γιατί η αμαρτία?
Γιατί η προδοσία, να είναι κάτι γλυκό?
Γιατί να ελκύει κάποιον κάτι τέτοιο?
Και εύχομαι να μου επιτρέψεις να ξαναδώ πάλι το καχεκτικό σου πια σώμα, μέσα στις σκιές της νύχτας, ακόμη μια φορά.
Να περπατούσαμε τη νύχτα μαζί.
Γι ακόμη μια φορά.
Ω, μα ξέρεις ότι λίγα πράγματα δεν μπορώ ν' αντέξω σ' αυτή τη ζωή.
Μου είπες φοβάσαι τη μοναξιά.

Φοβάμαι.

Κι εγώ.