Ρε γαμημένο, μ' ακούς γαμημένο,

εννέα χρόνια πάνε κι ακόμα σε υπομένω,
ρε γαμημένο, ακούς γαμημένο, τέλειο θύμα μ' έκανες γι ανθρώπους που κοιτάνε το συμφέρον,
ρε ξεφτιλισμένο, αναθεματισμένο,
κάθε φορά που ακούω "στο μυαλό σου είναι όλα", πεθαίνω,
στο μυαλό είναι, ναι, στο μυαλό,
σιχαμενο έντομο που μου τρώει λίγο λίγο το εγώ,
ρε γαμημένο, μ' ακούς γαμημένο, 
φθονώ, ζηλεύω τους ανθρώπους με τ' αληθινό το γέλιο,
ρε καταραμένο, διαολεμένο,
τα χάπια με κατέστειλαν, δε τα θέλω, μ' αρρωσταίνουν,
ρε γαμημένο, μ' ακούς γαμημένο,
βαρέθηκα να έρχεσαι στα ξαφνικά εκεί που δεν το περιμένω,
ρε ξεφτιλισμένο, αναθεματισμένο,
ψυχή να μην είχα, να μη σε υποφέρω,
έχεις κολλήσει πάνω μου, με σκάβεις σαν ρυτίδες,
μισητή και μονάκριβή σου αγάπη είμαι,
η πουτάνα, η καριόλα,
με γυροφέρνεις, μ' αγκαλιάζεις, 
ή θα σε πεθάνω ή θα με πεθάνεις,
έστω να νιωσω τη στερνή χαρά,
μαζί μου να σε πάρω,
ρε γαμημένο,
μ' ακούς γαμημένο?
μέχρι να νιώσω το ξεψύχισμά σου στ' αυτί,
είμαι εδώ ακόμα,
και σε περιμένω.

Tumbling

Είμαι απίστευτα εγωκεντρική.
Εγωκεντρική με την έννοια του ότι μ' αρέσει να μιλάω για μένα, μ' αρέσει να γράφω για μένα, μ' αρέσει να ζωγραφίζω για μένα, σε μια αέναη προσπάθεια ανακάλυψης του έσω εαυτού.
Καθόλου δε με νοιάζει εν τέλει αν θα ζήσω -αν θα ζήσω όπως θέλω, αν θα ζήσω όσο θέλω.
Είμαι ένα διαολεμένο ζώο, υποδουλωμένο στην επιρρέπεια, που έπειτα από χρόνια, αυτό που μοχθεί με λύσσα να καταφέρει περισσότερο απ' όλα, εις μάτην, είναι να πει, να γράψει και να ζωγραφίσει τι σκέφτεται και τι αισθάνεται. 
Τίποτα δε λαχτάρησε η ψυχή μου παραπάνω απ' αυτό το θεϊκό ταλέντο που έχουν κάποιοι: τη δυνατότητα να εκφραστούν.
Αν πίστευα σε κάτι, θα ορκιζόμουν ότι ουδείς δεν ένιωσε τόσο ζωντανός κι ολοκληρωμένος,  όσο όταν κατάφερε να εκφράσει ακριβώς τι διάολο συμβαίνει στο παλαβό του το κεφάλι. Όχι απαραίτητα σε τρίτους, στον ίδιο μονάχα.
Κι όλοι κρύβουμε έναν ζωντανό κι ολοκληρωμένο άνθρωπο μέσα μας.
Αλλά ποιος στ' αλήθεια μπορεί ν' αντέξει το βάρος του να είναι ένας τέτοιος άνθρωπος?
Για τι άλλο τάχα να προσπαθήσεις έπειτα?
Άλλωστε τι είναι ο άνθρωπος αν όχι ένα χάος με μια καρδιά αφηνιασμένη, γεμάτη σύγχυση κι αχόρταγη για περιπέτεια και πάθος. Το δίχως άλλο, τη θέλουμε τη φρενίτιδα της φρίκης στο μυαλό μας, το μπέρδεμα για να έχουμε κάτι να λύσουμε, για να αδράξουμε την κάθε μέρα, μπήγοντας τα βρόμικα και ταλαιπωρημένα νύχια μας μέσα της.   
Διάολε.
Αν μπορούσα να  γράψω θα το εξηγούσα καλύτερα.