Ανακυκλώσεις

Είναι κρίμα.

Είναι που υπήρξες φάντασμα απ' την στιγμή που μάτωσαν τα σκέλια της μητέρας σου.
Είναι που παραιτήθηκες απ' τη ζωή την ώρα που πρωτογέμισαν τα πνευμόνια σου οξυγόνο.
Είναι που κλάματα και υστερίες σε νανούριζαν το βράδυ.
Είναι η αγάπη που τη λάμβανες κόκκινη και τσουχτερή, σε σχήμα παλάμης, στο παιδικό σου μάγουλο.
Είναι η συμπάθεια που έδειχνες τραβώντας μου τα μαλλιά.
Είναι που σεργιάνιζες από 'δω κι απο 'κει, ξενυχτώντας άσκοπα, φανταζόμενος πως διασκεδάζεις.
Είναι που άλλοτε με προστάτευες και άλλοτε με στρίμωχνες σε γωνίες.
Είναι που ζήλευες και έκανες την ευαισθησία μου να κυλιέται στα πατώματα.
Είναι που μου έκανες έρωτα ξεφτυλίζοντάς με κι έπειτα είναι που έκλαιγες στα γόνατά μου.
Είναι που έφυγες μακρυά και δεν μπορούσα να σε πάρω αγκαλιά -να σου δώσω ένα φιλί στο μέτωπο.
Είναι που ξεχνούσες πώς χάιδευα το ατόφιο πρόσωπό σου για να σ' αναγνωρίσω.
Είναι που φοβόσουν πως με χάνεις κι είναι που φοβόμουν πως σε χάνεις.
Είναι που εκλιπαρούσες τη βοήθειά μου ψηλαφώντας μια οθόνη υπολογιστή κ' είναι που δεν σε πίστεψα.
Είναι που ίσως το μετάνιωσες τελευταία στιγμή και υπήρξες για δευτερόλεπτα τρομοκρατημένος.

Είναι τόσο κρίμα.

Είναι που ξυπνάω και συνειδητοποιώ ότι, κάθε καλοκαίρι, θα μου λείπεις λιγάκι παραπάνω.

Είμαι βουτηγμένη στην αδράνεια (δενξέρωκανγιατίκαιγιαπιοθέμαγράφω)

Και δεν περνάω καλά. 

Η έλλειψη σιδήρου με κάνει ράκο σωματικά και η έλλειψη παρέας ψυχικά.
Αλλά καλά να πάθω. Ας έκανα παρέες στην εφηβεία μου, να μην σάπιζα μόνη μου τώρα. Δεν ξέρω. Νιώθω πολύ γερασμένη για να κάνω καινούριες φιλίες ή έστω παρέες.
Για την ακρίβεια, η διαδικασία του να γνωρίσω ένα καινούριο άτομο θυμίζει τη γιαγιά μου όταν παίρνει λάπτοπ στα χέρια της. 
Το επεξεργάζεται, αναρωτιέται εάν όντως της χρησιμεύει, δεν μπορεί να καταλάβει πώς σκατά λειτουργεί, εκνευρίζεται, το παρατάει.

Δεν έχω υπομονή, γαμώτο. Δεν έχω τίποτα. Αλλά μόνο οι εφήμερες σχέσεις και οι λυκοφιλίες δεν χρειάζονται υπομονή. Ας αρκεστώ σ' αυτές λοιπόν. Μήπως τάχα δεν υπήρξα σε τέτοια κατάσταση πριν? 
Οι άνθρωποι φεύγουν κι έρχονται -σάμπως αυτό δεν έκαναν πάντα?- ανεξαρτήτως τι σχέση είχες μαζί τους, και η ζωή συνεχίζεται.
Είτε εφήμερες είτε ουσιαστικές σχέσεις, μια ιδέα είναι όλα, πλάνη σκέτη. Και όσο και να με εξοργίζει αυτό, δεν συγκρίνεται με το πόσο με αηδιάζει η δηθενιά, η εκμετάλλευση και η υποκρισία που επιλέγουν να βγάζουν όλοι, πράγμα που μου καταστρέφει ολότελα την όρεξη να συνάψω την οποιαδήποτε σχέση. 
Βέβαια, κανείς άνθρωπος δεν είναι κακός. Ή καλός. Αλλά απ' όσο έχω γνωρίσει και βιώσει, φερόμαστε καλά και όμορφα στα ήδη δικά μας άτομα και τους υπόλοιπους τους γαμάμε το είναι γιατί... Γιατί έτσι, τι θα πει γιατί? Γιατί εγώ-εσύ-αυτός είμαστε ό,τι πάει στραβά σ' αυτήν την κοινωνία, γι αυτό.
Και σε μια κοινωνία που απαρτίζεται από εμένα-εσένα-αυτόν, είναι σοφότερο να αρκεστείς στον υλικό κόσμο που θα σου προσφέρει και μια στάλα ευτυχίας. 

Γιατί στην τελική ίσως, λέω ίσως, ΤΑ ΥΛΙΚΑ ΑΓΑΘΑ ΔΕΝ ΦΕΡΝΟΥΝ ΤΗΝ ΕΥΤΥΧΙΑ ΜΟΝΟ ΌΤΑΝ ΕΧΕΙΣ ΣΤΟΧΟ ΖΩΗΣ 3 ΠΑΙΔΙΑ ΚΑΙ ΕΝΑ ΔΙΑΖΥΓΙΟ. Αλλιώς ευτυχείς. Γιατί κι αυτό μια ιδέα είναι. Μια ιδέα που δεν χωράει μέσα άλλον άνθρωπο για να σου γαμήσει την πλάνη.