Αϋπνίες Vol. 52

Το παλεύω πολύ να μην γίνομαι γραφική, αλήθεια, αλλά δεν μπορώ.
Απλά δεν μπορώ.
Θα συνεχίσω να μονολογώ για έρωτες.
Θα συνεχίσω να μονολογώ για άτομα που έδιωξα απ' τη ζωή μου και τώρα μου λείπουν φριχτά.
Θα συνεχίσω να μονολογώ για το πόσο μισώ τον έναν,τον άλλον, την περιπτερού, εσένα.
Και θα συνεχίσω να μονολογώ για το πόσο εκνευρισμένη νιώθω όλη την ώρα που αναμασάω και ανακυκλώνω τα ίδια θέματα.

Τ'ορκίζομαι, τους τελευταίους μήνες έχω τόση ενέργεια και τόσο θυμό μέσα μου που απλά περιμένω υπομονετικά να εκραγώ.
Αναλώνομαι σε βράδια με την ίδια παρέα ξανά και ξανά μόνο και μόνο για να αποφύγω άτομα με τα οποία ναι μεν τριγυρνούσαμε, πίναμε σαν τα διαόλια και περνούσαμε καλά, αλλά μέχρι να με βαρέσει το αλκοόλ στον εγκέφαλο, ήθελα να τους βουλώσω, με οποιονδήποτε τρόπο, το στόμα.

Μία τάπα στον γκόμενο που το παίζει ιστορία γιατίπωςνατοκάνουμεγαμάει.
Μία τάπα στον αναρχικό και την ανύπαρκτη επανάστασή του.
Μία τάπα στην γκόμενα που ανεβάζει καθημερινά φωτογραφίες με τις κολλητές της αλλά κλαίγεται ότι δεν έχει κανέναν σε μια γωνιά του tumblr.
Μία τάπα στον θασεπάρωγιακαφέαλλάδενπαίρνωποτέ που του λες ένα γεια και σε ακολουθεί, κυριολεκτικά, στον δρόμο λέγοντάς σου τα νέα του.
Μία τάπα στον Φάνη (οκ, ήταν άσχημο αυτό, αλλά βλέπεις, σου απαντάω μονολεκτικά μη μου αφήνεις 232763 ίνμποξ).
Μια τάπα και σε μένα που βγαίνω έξω και εκνευρίζομαι αντί να κλείνομαι στο σπίτι με παγωτό, ζολόφτ και ταινίες του Lynch.

Σας σιχαίνομαι.
Και ελπίζω να με σιχαίνεστε κι εσείς, γιατί δεν έχει σασπένς όταν δεν είναι αμοιβαίο.

Και δεν είναι ότι είμαι άυπνη, αφυδατωμένη (γιατί η καριόλα η ΔΕΥΑΜ εδώ και 2 βδομάδες μου κόβει το νερό αβέρτα) και κουρασμένη γιατί η γαμημένη εξεταστική δε λέει να τελειώσει. Είναι ότι κάθε φορά είμαι μπροστά σε μία κατάσταση που ξέρω ακριβώς τι θα γίνει, παρ' όλ' αυτά μπαίνω σ' αυτήν, και γίνεται πάνω-κάτω αυτό που φοβόμουν.

Αλλά επειδή η ζωή είναι μπάφος και γυρίζει, 
έρχεται και η σειρά σας. 

(Και κάτι τελευταίο: ΝΑ κι αν προκριθήκαμε, ΝΑ κι αν δεν προκριθήκαμε. 
Αυτά. Άντε καληνύχτα)

Moving on and on and on, and how long?

Έχω τόσα να δώσω και δεν είμαι ικανή να το κάνω.
Και προφανώς και όσοι μου πέρασαν αυτήν την ιδεοληψία, είναι άξιοι για φτύσιμο και βρίσιμο και όλα τα ίσιμο -αλλά λένε ότι πρέπει να σέβεσαι τους μεγαλύτερούς σου και να συμπονείς τους συνανθρώπους σου.

Δεν με ενοχλεί να μην βγάλω κάτι εις πέρας, γαμώτο. Με ενοχλεί να μου γαμάνε την προσπάθεια να το κάνω.

Τς.

Εάν δεν ήμουν αυτή που είμαι, ίσως να ήμουν ακόμη και αγαπητή.
Αλλά προς το παρόν είμαι άυπνη, ζαλισμένη και έχω το ένστικτο της αυτοσυντήρησης και τα κόμπλεξ του ναρκισσισμού και του εγωισμού, που μπλοκάρουν τον δρόμο μου -ή ακόμη χειρότερα- τον ασφαλτώνουν.

Η αυτοσυνείδηση άλλωστε ήταν πάντοτε δίκοπο μαχαίρι, δεν αλλάζει τίποτα πέρα απ' τα πάντα.

Κι όταν θες τα πάντα και βιώνεις μέσα σου, δίχως λόγο, το τίποτα, κάτι πάει στραβά.

Και οι μέρες που βιώνω είναι σαν απλά να υπάρχω.

Όποιος μου στερήσει έστω κι ένα τσιγάρο ή νικοτίνη απ' τα πνευμόνια μου τις επόμενες μέρες, απλά  θα υποφέρει.