Είναι κάποια μουντά απογεύματα που απλά αγαπάς όλον τον κόσμο. Τριγυρνάς μόνος σου στα βρεγμένα σοκάκια του νησιού, μοιράζοντας τη μοναξιά σου με μελάνι στους ξεφτισμένους τοίχους της παλιάς πόλης. Αυτό είναι τέχνη. Ετοιμόρροποι τοίχοι, λερωμένοι με ηλίθια στιχάκια.
Απλώνεις το μπουφάν σου στο πεζοδρόμιο και αράζεις χάμω με την πλάτη στην alpha bank, να σου υπενθυμίζει ότι δεν έχεις δεκάρα τσακιστή στον λογαριασμό σου, αλλά δεν σε απασχολεί, συντροφιά με έναν καφέ και ένα τσιγάρο, δίπλα σε έναν περιπλανώμενο που πουλάει λουλούδια. Κοιτάς με αρρωστημένη χαρά το χάος των βιαστικών περαστικών να σε κοιτάζει πίσω περίεργα, καθώς κάνεις την πρώτη τζούρα απ' το περίεργο τσιγάρο.
Η ώρα περνάει αλλά δεν έχεις ρολόι. Ακούς τον ήχο του κινητού σου να χτυπάει, ψάχνεσαι, αλλά δεν έχεις καν κινητό.
Χαμογελάς.
Άρχισε και να ψιχαλίζει πάλι. Δεν υπάρχει χρόνος, δεν υπάρχει κάποιος να σε ψάχνει, δεν υπάρχουν προβλήματα, υπάρχει μόνο ένα λουλούδι που σου έδωσε ο περιπλανώμενος, κι ας μην ξέρεις τι λουλούδι είναι, δεν έχει σημασία, είναι όμορφο. Χασκογελάς με τον εαυτό σου γιατί όλα είναι τέλεια και νιώθεις κάτι σαν Θεός γιατί έχεις εν μέρη τα πάντα εκείνη ακριβώς τη γαμημένη στιγμή.
Βρέχει, είναι απόγευμα ,καπνίζεις και ανακαλύπτεις ότι είσαι πολύ απλός άνθρωπος τελικά.
Αν δεν είναι αυτό ευτυχία, τότε τι είναι? Χμμ. Να 'χα κάποιον να του δώσω το λουλούδι, ίσως. Εν τέλει το έδωσα πίσω στον περιπλανώμενο.
Αυτές τις μέρες έχω την έντονη αίσθηση ότι θα ζήσω για πάντα. Ή έστω μέχρι τα βαθιά γεράματα. Και όταν είναι να πεθάνω... όταν είναι να πεθάνω, θα πεθάνω από έρωτα.
No comments:
Post a Comment