I only hope that in the end you will see, It's the Opheliac in me

I'm your Opheliac
I've been so disillusioned
I know you'd take me back
But still I feign confusion
I couldn't be your friend
My world was too unstable
You might have seen the end

But you were never able
To keep me breathing
As the water rises up again
Before I slip away

You know the games I play
And the words I say
When I want my own way
You know the lies I tell
When you've gone through hell
And I say I can't stay
You know how hard it can be
To keep believing in me
When everything and everyone
Becomes my enemy and when
There's nothing more you can do
I'm gonna blame it on you
It's not the way I want to be
I only hope that in the end you will see
It's the Opheliac in me

I'm your Opheliac
My stockings prove my virtues
I'm open to attack
But I don't want to hurt you
Whether I swim or sink
That's no concern of yours now
How could you possibly think
You had the power to know how
To keep me breathing
As the water rises up again
Before I slip away

You know the games I play
And the words I say
When I want my own way
You know the lies I tell
When you've gone through hell
And I say I can't stay
You know how hard it can be
To keep believing in me
When everything and everyone
Becomes my enemy and when
There's nothing more you can do
I'm gonna blame it on you
It's not the way I want to be
I only hope that in the end you will see
It's the Opheliac in me

Studies show:
Intelligent girls are more depressed
Because they know
What the world is really like
Don't think for a beat it makes it better
When you sit her down and tell her
Everything gonna be all right
She knows in society she either is
A devil or an angel with no in between
She speaks in the third person
So she can forget that she's me

Doubt thou the stars are fire
Doubt thou the sun doth move
Doubt truth to be a liar
But never doubt
Doubt thou the stars are fire
Doubt thou the sun doth move
Doubt truth to be a liar
But never doubt I love

You know the games I play
And the words I say
When I want my own way
You know the lies I tell
When you've gone through hell
And I say I can't stay
You know how hard it can be
To keep believing in me
When everything and everyone
Becomes my enemy and when
There's nothing more you can do
I'm gonna blame it on you
It's not the way I want to be
I only hope that in the end you will see
It's the Opheliac in me

I'm afraid, I'll lose control someday...

Απενεργοποίησα τον λογαριασμό μου σε κάθε κοινωνικό δίκτυο. Απενεργοποίησα το κινητό μου. Κλειδώθηκα στο σπίτι και έκλεισα τα μάτια μου. Θα είναι σαν να μην υπήρξα ποτέ. Αν υπήρξα ποτέ δηλαδή. Γιατί όλα όσα μου συμβαίνουν απλά περνάνε από μπροστά μου, χωρίς να με αγγίζουν. Λες και ζω σε ένα όνειρο δικό μου –ή χειρότερα λες και ζω σε ένα όνειρο ενός άλλου και απλά παρακολουθώ. Παρακολουθώ χωρίς να συμμετέχω. 

Γιατί δυσκολεύομαι τόσο να νιώσω ζωντανή; Πως γίνεται κάποιος να φοβάται να ζήσει παρά να πεθάνει; Πως γίνεται να νιώθω τόσο άδεια, τόσο κενή; Είναι στιγμές που δυσκολεύομαι να θυμηθώ εάν υπήρξα ποτέ ευτυχισμένη. Έχω παρέες. Φίλους. Μια όμορφη ζωή. Κι όμως νιώθω δυστυχισμένη. Όσο όμορφα κι αν είναι όλα γύρω σου, τίποτα δεν δίνει έστω και μια στάλα ομορφιάς στην ασχήμια που ζει μέσα σου. Μια μαυρίλα που με κατατρώει απ’ τις ρίζες και με αφήνει κατατονική. Κατατονική, γιατί νιώθω μέσα μου να παθαίνω κρίση πανικού, μια συναισθηματική φόρτιση που δεν αντέχω και θέλω να ουρλιάξω, αλλά ωστόσο το σώμα μου μένει ήρεμο, γαλήνιο, χωρίς να αφήνει κανέναν να αντιληφθεί το χάος που στροβιλίζεται μέσα μου.

Κάθε μέρα που περνάει, πεθαίνω. 

“Σήκω!”, “Περπάτησε”, “ΜΗ ΔΑΚΡΥΣΕΙΣ”, εντολές που το σώμα μου αρνείται να πραγματοποιήσει. Τα άκρα μου είναι βαριά, ο κορμός μου άκαμπτος, τα μάτια μου έτοιμα να εκραγούν. “Ανέπνεε!” , πράγμα δύσκολο όταν νιώθεις ότι δεν υπάρχει άλλο οξυγόνο στο δωμάτιο. 

 «Τι έχω κάνει λάθος;», την ακούω να λέει ξανά και ξανά και να κλαίει. Θέλω να της φωνάξω ότι δεν φταίει αυτή. Εγώ. Εγώ φταίω, από μένα ξεκινάει όλο αυτό. 

«Προσπάθησε», με παρακαλάει.

«Προσπαθώ...».

«Κι άλλο!».

«Δεν μπορώ...».

«Προσπάθησε!», με εκλιπαρεί.

Δεν θέλω. Δεν θέλω να σηκωθώ και το ξέρω...Δεν προσπαθώ.

Για μια στιγμή, θέλησε να νιώσει ζωντανή

17χρονη πήδηξε στο κενό από το μπαλκόνι 4^ου ορόφου

Απόπειρα αυτοκτονίας 17χρονης

3 Ιουνίου 2011,

Μια δυσάρεστη είδηση επεφύλασσε για την πόλη μας το πρωί της ^3ης Ιουνίου. Δεκαεφτάχρονη, προσπάθησε να δώσει τέλος στη ζωή της, αφού πήδηξε απ’ το μπαλκόνι της πολυκατοικίας απ’ όπου διέμενε. Το ασθενοφόρο έσπευσε να έρθει και οι γιατροί την έβαλαν στο χειρουργείο, χαρακτηρίζοντας κρίσιμη την κατάστασή της. Ωστόσο η τυχερή νέα κατάφερε να κρατηθεί στη ζωή, ενώ τώρα, η κατάστασή της είναι σταθερή. 

-Δες τι συμβαίνει στον κόσμο. Ποιος ξέρει τι θα είχε στο μυαλό του το ανόητο κορίτσι. Δεν θα σκεφτόταν λογικά.

-Ίσως να μην της είχε απομείνει λογική. Στο μυαλό της πια να έμοιαζαν όλα θολά και νεκρικά.

- Δεν βαριέσαι...δικιά μας δουλειά δεν είναι. Τουλάχιστον είναι ζωντανή.

- Κρίμα. Την κακόμοιρη.

- Τι λες; Δεν άκουσες που σου είπα; Ζει.

- Ω, μα το ξέρω. Το ξέρω.