La Decadence

Θύτης.
Θύμα.
Η "αθωότητα" φεύγει αναλογικά.
Ο ένας χάνει τη δική του,
κλέβοντας μια που δεν του ανήκει,
επομένως, δεν μπορεί να την κρατήσει,
διότι δεν του δόθηκε εξαρχής για να την κατέχει.
Ο άλλος μένει γονατισμένος,
σαστισμένος μπροστά σε ό,τι αγνό κι όμορφο,
φτερούριγε μακριά,
εμπρός του.
Καταδικασμένοι και οι δυο να ζουν έναν μαρτυρικό,
φαύλο κύκλο ζωής,
που θα σπάσει μόνο για τον Θύτη,
ο οποίος το μόνο που θα είναι ικανός να πράξει στη ζωή του,
δίχως τύψη καμία,
ειναι η αυτοκτονία.
Ενώ το Θύμα,
καταραμένο να βηματίζει ακόμη,
γύρω-γύρω,
ξανά και ξανά,
παρά την καταρρακωμένη, καημένη φύση του,
νιώθει δυνατό, ισχυρό,
κι αδάμαστο.
Διότι είναι λεύτερο,
καθότι έχει χάσει αυτό π' ονομάζουμε Ελπίδα.
Και περπατάει,
λαχανιάζει,
αγκομαχάει,
σέρνεται,
τρέχει στον κύκλο της ζωής.
Καθώς έναν άνθρωπο που δεν τον ενδιαφέρει το θαύμα της ζωής,
τι ενδιαφέρον να του προκαλέσει η λύτρωση του Θανάτου? 

Και με αφορμή ακόμη ένα κοντινό μου πρόσωπο που αποδήμησε τις προάλλες: Πρέπει να καταπολεμάς και να εξουδετερώνεις τους εσωτερικούς σου δαίμονες. Αν αντ' αυτού προσπαθήσεις να συμφιλιωθείς μαζί τους και τους αγκαλιάσεις, να 'σαι σίγουρος, θα σ' αγκαλιάσουν κι εκείνοι. Κι έπειτα είναι αδιανόητα δύσκολο να ξεφύγεις απ' τον σφιχτό τους κλοιό.