Τίτλοι Τέλους

Ονειρεύτηκα παράδεισους εκστατικούς με δίδυμα φεγγάρια και λαμπερούς ήλιους.
Αχτίδες ηλίου να αγγίζουν τα παγωμένα άκρα ενός μουδιασμένου σώματος.
Ονειρεύτηκα κάθε είδους κόλαση, αφόρητα βασανιστική κι ένα σκοτάδι, χειρότερο απ' αυτό της ψυχής σου.
Φωτιές που υψώνονται θριαμβευτικά μπροστά σου και σε καταπίνουν με μιας, εκπνέοντας μια ασίγαστα ακαταμάχητη δίψα για χάος και καταστροφή.
Ονειρεύτηκα εσένα-

Τι μαλακίες. Άδικος κόπος. Δεν μπορώ να γράψω. Δεν μπορώ να σκεφτώ. Γαμώτο, δεν μπορώ να γράψω, γαμώτο. Κλάψα και μαλακίες συνέχεια.

Η έμπνευση χάθηκε στο τελευταίο αντίο -το δικό μου.
Ίσως να έφυγε κι ο εαυτός μου μαζί σου. 
Οι στιγμές.
Μα πώς εξαυλώνονται τόσο εύκολα οι στιγμές.
Μην το παίρνεις πάνω σου.
Δεν είναι που μου λείπεις.
Είναι που αρχίζω να ξεχνάω.
Τον τρόπο που μιλάς.
Που εκφράζεσαι.
Που κινήσαι.
Που κάνεις έρωτα.

Μαλακίες. Οχι, σοβαρά, μαλακίες. Θέλω να γίνω συγγραφέας. Οι συγγραφείς είναι σάπιες, λευκές σελίδες. Σάπιες, λευκές σελίδες συναισθημάτων που ποτέ δεν βίωσαν και ποτέ δεν πρόκειται να βιώσουν. Δεν μου λείπει κανείς. Δεν αισθάνομαι, δεν νιώθω, τίποτα. Όλα στο μυαλό μου είναι. Δημιουργήματα. Στη φαντασία μου -στη δική σου φαντασία- προσπαθώντας να γράψω κάτι 'πιασάρικο' για ν' αγγίξω την εφήμερη ψυχή σου. Ολα ψέματα. Βαρέθηκα να γράφω ψέματα και αμπελοφιλοσοφιμένες, και καλά ψαγμένες, ρητορικές μαλακίες της πούτσας. Οι συγγραφείς είναι ψεύτες. Οι συγγραφείς είναι διψασμένοι ψεύτες. Απομιζούν το κάθε βίωμα, την κάθε ανάμνηση, είτε δική τους είτε κάποιου άλλου, μόνο και μόνο για να μπορούν να το βάλουν σε μια σειρά και να γεμίσουν μια κενή σελίδα. Βαδίζουν μηχανικά στις γραμματοσειρές ζώντας κάτι υπερβολικά κάλπικο. Γράφουν και καίγονται. Καίγονται, καίγονται, καίγονται.

Γιατί η φαντασία δεν ικανοποιεί την πραγματικότητα.

 

Και η αλήθεια είναι ότι δεν ονειρεύτηκα τίποτε.
Κανέναν παράδεισο και καμία κόλαση.
Δεν ονειρεύτηκα τίποτα.
Έβλεπα εσένα να ονειρεύεσαι.
Επειδή δεν ονειρευόσουνα εμένα.
Κι εγώ απλά είμαι εδώ για να τα καταγράψω.
Έναν ωκεανό ντυμένο με λέξεις.
Με κύματα να βαράνε με μανία βράχια, μ' όρκους κι υποσχέσεις.
Κι άρρωστες σκέψεις, σκεπασμένες ζεστά, ύπουλα, κάτω απ' τη ζεστή αμμουδιά.
Οι τίτλοι τέλους των ονείρων σου, που ίσως και να αντικατοπτρίζουνε εμένα και το άρρωστο εγώ μου που στέκεται πάντοτε εμπόδιο.

I'll follow the path of the ”no longer here”

Ε, τα κάνεις αυτά? 
Δεν τα κάνεις.

Ένα τίποτα που προσπαθεί να γίνει κάτι στην πορία με νύχια και με δόντια.
Αλλά ίσως και ο έρωτας κατα βάθος να κουβαλάει μια δόση αλήθειας.
Αλλά στο τέλος βαριέσαι και δυστυχείς.
Και η συνηδειτοποίηση της ανίας δεν σε κάνει τόσο δυστυχισμένο όσο η επιμονή σου να πείσεις τον εαυτό σου ότι όλα είναι ροζ, κόκκινα, με πλουμιστές καρδούλες.
Το μόνο που θα δουλέψει είναι η απόσταση και το μη-πρήξιμο-αρχιδιών.
Και η έλλειψη υποσχέσεων.

Γιατί μετά θα γυρίσει ο άλλος να σε πει μαλάκα και δεν θα μπορείς ν' απαντήσεις.

Γιατί κάποιοι έχουν το ταλέντο να μετατρέπουν το κενό σου σε γκρεμό και να σε σπρώχνουν μέσα

Έξι φορές τη μέρα. Έξι.

Μία το πρωί.

Μία το μεσημέρι.

Μία το απόγευμα.

Τρεις το βράδυ, για να με πάρει ο ύπνος.

~

Νεύρα, κυκλοθυμία, εμμονές και όσα μπορεί να κάνει κάποιος με παρέα σε ένα πεταμένο παρκάκι το απόβραδο.

~

Μη στριγγλίζεις ότι σου έθιξα τον ανδρισμό.
Δεν έχεις ανδρισμό.
Εσύ τον εναπόθεσες μέσα μου,
Κι εγώ σε μίσησα.