Και τα μυαλά στα κάγκελα

Ηλιόλουστη μέρα.
Έντεκα το πρωί.
Παιδικές φωνές και κίνηση στον δρόμο.
Και κάτι δικά μου ξερατά ανάμεσα στα πόδια μου.

Έκανα τη διαδρομή για το σπίτι, έπειτα από ώρες αυπνίας και πιώματος, κι έκατσα σε ένα παγκάκι να ξεφορτωθώ το χθεσινοβραδινό κρασί που ενοχλούσε το στομάχι μου για να συνεχίσω τον δρομο μου.
Και τότε είδα ένα μικρό παιδί, απέναντι, μέσα απ' το δημοτικό σχολείο, να με κοιτάζει επίμονα, σφιχταγκαλιάζοντας τα κάγκελα.

Και μου φάνηκε τοσο μα τόσο περίεργο.

Αλήθεια, κανείς ποτέ δεν το σκέφτηκε ?
Κάγκελα στα σχολεία. Στα σχολεία. 
Κάγκελα έχουν στις φυλακές, στα στρατόπεδα, στα ψυχιατρεία.
Γιατί στα σχολεία? 
Κάγκελα στη γνώση, κάγκελα στα μυαλά, κάγκελα στις παιδικές ψυχές.
Και ώρες ώρες δεν ξέρω ποιο είναι πιο τραγικό.
Το ότι ένα διαταραγμένο μυαλό σκέφτηκε να βάλει κάγκελα στα σχολεία? 
Ή το ότι η διαταραγμένη κοινωνία μας, μας έκανε να θέλουμε να τρέξουμε μακριά απ' τη γνώση?
Ποιοί? Εμείς. Τα παιδιά. Οι έφηβοι. Οι νέοι. Αυτοί που είναι σε μια ηλικία που θέλουν να μάθουν, να ψάξουν, να βρουν τον εαυτό τους, κατέληξαν να γυρίζουν την πλάτη τους σ' αυτό το ίδιο.

Μικρή μου έμαθαν ότι 1+1 κάνουν 2.
Ότι πρέπει να σέβομαι τους μεγαλύτερους, γιατί εκείνοι ξέρουν.
Μου εμαθαν ότι δεν κάνει να παίζω εγώ με αυτοκινητάκια.
Τι είναι ηθικό και τι ανήθικο.
Μου έδειξαν τα πάντα, και μου είπαν ότι αυτό είναι το σωστό και αυτό το λάθος.
Δεν μου άφησαν το δικαίωμα της επιλογής. Με τάισαν αναμασημένη τροφή.

Μου έμαθαν να αγαπάω ψυχαναγκαστικά.

Σημερα έχω μάθει ότι 1+1 κάνουν όσα θέλει ο ισχυρότερος.
Ότι οι μεγαλύτεροι ειναι πιο παιδιά και απ' τον μικρό μου αδερφό.
Ότι ένα παιχνιδι δεν καθορίζει το φύλο μου.
Ότι σωστό και ηθικό δεν είναι τίποτα παραπάνω απ' το να μην αρνούμαι την φύση μου και να αποδέχομαι τον εαυτό μου και τους άλλους.
Παλεύω κάθε μέρα να έχω το δικαίωμα της επιλογής. Παίρνω την τροφη τους και τη φτύνω μπροστά στα πόδια τους.

Αν δεν υπήρχαν όλα αυτά τα πρέπει και όλα αυτά τα μη, όλα θα ήταν πιο αγνά.
Ίσως και να τρώγαμε ο ένας τον άλλον. 
Αλλά ακόμα κι αυτό θα ήταν αγνό.


Θα παίζαμε σε προαύλια χωρίς κάγκελα.

Hate me like you Love me

"Ξέρεις πόσο βίαιος ήτανε"

"Τον απεχθάνομαι, τον σιχαινομαι, τον μισώ και θέλω να βγάλω το γαμημένο τέρας που κρύβει μέσα του ξανά στην επιφάνεια. 

Να το δουν όλοι. 

Τον πονάω, τον λατρεύω, τον αγαπάω και θέλω να γίνει όσο αναίσθητος ητανε. 

Να μην τον ξαναπληγώσει κανένας"