Η μουσική έπαιζε σιγανά στ’ αυτιά μας. Οι στίχοι που
αναλύαμε ξανά και ξανά είχαν ήδη σταματήσει να βγάζουν νόημα και το μεθυσμένο
βλέμμα, τα κόκκινα μάτια μας, πλανιούνταν τριγύρω στο δωμάτιο.
We're sown together/ She's born to Mesmer
-Γιατί το κάνεις
αυτό?
-Ποιο?
-Με εκμεταλλεύεσαι.
Beside, astride her/I die inside her
Δεν μίλησα. Με δυσκολία μπορούσα να διακρίνω το πρόσωπό της,
παρόλο που ήμουν ξαπλωμένη ακριβώς δίπλα της, πάνω στα βρώμικα σεντόνια. Το
αμυδρό, πρωινό φως της μέρας έπεφτε πάνω στα μαύρα μαλλιά της κάνοντάς τα να
αστράφτουν. Το δροσερό αεράκι ανέμιζε ελαφρώς τις ξεσκισμένες κουρτίνες.
-Μ’ αγαπάς? Είχες πει πως μ’ αγαπάς…
-Ναι.
-Λες ψέματα.
Χαμήλωσα κι άλλο τη μουσική.
Είναι άσχημο να σε ξέρει κάποιος τόσο καλά. Νιώθεις εκτεθειμένος,
γυμνός. Με αγκάλιασε. Το είδωλό μου στον καθρέφτη, στο βάθος, με κοιτάζει
σχεδόν ειρωνικά. Ασφυκτιούσα. Το είδωλό μου με τρόμαζε. Ασφυκτιούσα. Δεν μπορούσα
να την κοιτάζω. Κοιτούσα μόνο τον καθρέφτη. Με φόβιζε ο κόσμος μέσα της.
Τι περίεργο τραγούδι…
-Δεν με θες. Γιατί ξέρεις ότι πάντα θα ‘μαι δίπλα σου. Θέλεις
να είσαι δίπλα σε άτομα που ξέρεις ότι θα σε απορρίψουν. Πως γίνεται κάποιος να
θέλει την απόρριψη?
Έστρεψε το κεφάλι της να με κοιτάξει. Κόμπιασα.
-Δεν ξέρω.
It's far too sacred/Don't ever fake it/And don't, and
don't, and don't let me down
-Μικρή δράκαινα, μ’ αγαπάς?
Like you let me down before/Like you let me down before
-Ναι.
-Δε μ’ αγαπάς σωστά.
-Το ξέρω. Το ξέρω.
