Για πάντα, είπε.
Για πάντα, υποσχέθηκε –Για πάντα, ορκίστηκε.
Προφανώς παρεξήγησα τα λόγια της, μιας και το δικός της «για πάντα» έχει διάρκεια 11 χρόνων κι εγώ έμεινα να βλέπω τον κόσμο μου να διαλύεται και να νιώθω να καταρρέω.
Και δεν ξέρω τι να κάνω.
Το μόνο άτομο που αγάπησα πραγματικά, νιώθω να το μισώ περισσότερο απ’ όσο μισώ εμένα την ίδια.
Και δεν ξέρω πώς να φερθώ.
Μια ασίγαστη επιθυμία να της κάνω κακό, ίσα για ν’ αγγίξει λίγο απ’ τον πόνο που μου προκάλεσε, μου τρώει τα σωθικά. Αλλά η εκδίκηση είναι γλυκιά μόνο όταν δεν σε επηρεάζει.
Και δεν ξέρω πώς να το αντιμετωπίσω.
Μένω να χαμογελάω μόνο από συνήθεια. Να χαμογελάω, ενώ βουλιάζω στη θλίψη και πνίγομαι στη μοναξιά μου.
Και λυπάμαι εκείνη. Και λυπάμαι εμένα. Και λυπάμαι και σένα αγαπητέ αναγνώστη που ξέμεινες να διαβάζεις την συγκεκριμένη ανάρτηση και να νιώθεις τυχερός που εσύ έχεις φίλους στο πλευρό σου. Οι άνθρωποι αλλάζουν όμως, αγαπητέ αναγνώστη. Αλλάζουν και αναζητούν άλλα πράγματα όσο περνάει ο καιρός και γι’ αυτό στο τέλος φεύγουν. Δεν θα διστάσουν στιγμή να σου γυρίσουν την πλάτη. Πες μου λοιπόν, τι σε κάνει να νιώθεις ξεχωριστός;
Το μόνο που μου έμεινε λοιπόν είναι να μάθω να διαχειρίζομαι τις όμορφες αναμνήσεις. Να μάθω να τις φέρνω στο νου μου, χωρίς να μου προκαλούν πόνο. Ίσως μόνο μια στιγμιαία μελαγχολία και μια γλυκιά νοσταλγία. Γιατί αυτές, σε αντίθεση με τους ανθρώπους, μένουν για πάντα.
