Την φαντάζομαι να περπατάει πάλι χαμένη στον δρόμο κρυμμένη κάτω απ’ τη μεγάλη κουκούλα του μπουφάν της, ενώ η βροχή δεν έχει σταματήσει ακόμα.
Δεν θα την πλησίαζα αν μπορούσα. Είναι απ’ τα άτομα που ποτέ δεν ήξεραν κάποιον πραγματικά. Που ποτέ δεν κατάλαβαν κάποιον πραγματικά. Που ποτέ δεν ήξεραν πώς να νιώσουν. Που ο φόβος τα έκανε να μην είναι σίγουροι για κανέναν.
Ξέρω πως πάντα κρατούσε αποστάσεις και έμενε στο περιθώριο, να παρακολουθεί τους ανθρώπους χωρίς να γίνεται αντιληπτή, σαν μαύρη γάτα στο σκοτάδι, τόσο αθόρυβη, μέχρι να χορτάσει καταστροφή και θάνατο (αν και ποτέ δεν χόρτασε).
Αν και υπήρχαν άνθρωποι που πέρασαν απ’ τη ζωή της, λογικό είναι άλλωστε. Νομίζω ακόμα σκορπίζει παλιές φωτογραφίες τους στο πάτωμα και περνάει ώρες και ώρες να τις κοιτάει εκστασιασμένη, νοσταλγώντας τις στιγμές που πέρασε μαζί τους. Προσπαθώντας ασίγαστα να πιαστεί όσο μπορεί απ’ τις αναμνήσεις που έρχονται στο μυαλό της, για να μην πέσει, να μην τις αφήσει να χαθούν, ελπίζοντας να κλέψει έστω και λίγες στιγμές ζωής του παρελθόντος.
Δεν την ξέρω, είναι η αλήθεια. Δεν την γνώρισα ποτέ, για να είμαι ειλικρινής.
Ωστόσο την έχω δει.
Το είδωλό της στον καθρέφτη ακολουθεί τις κινήσεις μου.
